Met hoop bekom je veel.

Een tijd terug heeft mijn mama het boek: De tatoeëerder van Auschwitz gelezen en ze vond het een vlot geschreven boek, maar er ontbrak iets. Hierdoor wilde ik het boek niet lezen. Maar deze zomer heb ik het boek gevonden op een rommelmarkt voor een kleine prijs en heb ik ze meegenomen. Ik wilde nu toch graag te weten komen of ik hetzelfde gevoel ging hebben zoals mama.

Het boek, de tatoeëerder van Auschwitz gaat over een jonge Slowaakse Jood die gedeporteerd wordt naar Auschwitz en vanaf dan gevangene 32407 wordt. Hij wort benoemd als tatoeëerder en mag alle gevangen die toekomen een nummer geven. Ook Gita, die gevangene 34902 wordt. Hij moet haar brandmerken zoals de anderen, maar zij is degene die in zijn hart gekerfd zal blijven. Na drie jaar moet zij op dodenmars en wordt hij naar een ander kamp gestuurd. Ze gaan op zoek naar elkaar. Er gaan 70 jaren voorbij waarin ze zwijgen over hun leven en het begin van hun relatie. Pas na de dood van Gita, komt het verhaal van hen naar buiten.

Heather Morris heeft een vlotte schrijfstijl. Eens je in het boek begint en tijd hebt om te lezen, ga je er vlot doorheen. Het is wel jammer dat het te veel van de hak op de tak is. Ik had soms meer willen weten over gebeurtenissen maar het kwam maar niet.

Ik heb al diverse oorlogsverhalen gelezen om de geschiedenis van toen te ontdekken en bij te leren. Ieder verhaal deed iets met mij. Maar hier ontbrak er iets. Het gevoel dat ik normaal heb bij deze verhalen, was er niet.

Daarnaast vond ik dat er diverse gebeurtenissen ongeloofwaardig zijn in het verhaal.

Wat ik wel mooi vond, is de liefde/band die Lale en Gita krijgen en houden. De hoop die ze hebben, is ongelofelijk. Door dit te hebben, hebben ze alles overleefd.

Ik kan concluderen dat het boek niet volledig mijn ding is, helaas.