Monument van menselijkheid

De boeken van John Lescroart krijgen altijd het etiket ‘rechtbankthriller’ opgeplakt. Maar ze zijn meer, oneindig veel meer. Ze behoren tot een buitencategorie. Het zijn monumenten van menselijkheid waarin papieren karakters uitgroeien tot mensen van vlees en bloed.
Lescroart bewijst dat voor de zoveelste keer in Boven de wet, een meesterlijke thriller met het fameuze duo Dismas Hardy en Abe Glitsky in de hoofdrol.

Als Sam Silverman, de oude Joodse eigenaar van een pandjeshuis, wordt vermoord, vraagt de familie van Silverman of Abe Glitsky de moordenaar wil opsporen. Glitsky is echter, na een lang ziekteverlof, weggepromoveerd als hoofd Moordzaken naar een saaie functie op de loonadministratie. Hoewel hij dood gaat van verveling, mag hij zich nergens mee bemoeien. Intussen zijn advocaat Dismas Hardy en zijn zakenpartner Freeman bezig met een miljoenenproces tegen Wade Panos, de corrupte eigenaar van een privé- beveiligingsdienst. Al snel blijkt dat de dood van Silverman en de afpersingsactiviteiten van Panos niet los van elkaar gezien kunnen worden. Als Freeman in coma wordt geslagen en een vriend van Hardy van moord wordt beschuldigd, zien Hardy en Glitsky zich genoodzaakt de jacht op de gewetenloze schurken te openen.

Boven de wet is een heel persoonlijk boek. Dismas Hardy en Abe Glitsky hebben het bijzonder moeilijk omdat hun privé-levens en hun werk dwars door elkaar lopen. En dat betekent moord, doodslag, bedreiging, verdachtmakingen, verdriet en veel zorgen. Beide mannen komen in uitzichtloze situaties terecht waarbij zij moeten vechten tegen de het gehele politieapparaat en de advocatuur. Het lijkt of de hele wereld tegen hen is. Recht en gerechtigheid lijken twee onverenigbare grootheden waarbij de gerechtigheid het onderspit lijkt te delven. Het is een veelvuldig terugkerend thema in de boeken Van Lescroart die altijd vraagtekens zet bij het strak volhouden aan starre wetgeving.

Boven de wet is een uitermate spannend boek, geheel volgens de regels van de Master of Suspense Alfred Hitchcock die ooit in een interview zei: “Echte spanning bereik je nooit door jacht te laten maken op een onbekende moordenaar. Suspense bereik je door de kijker/lezer snel te laten kennis maken met de boef. Vervolgens kan de lezer meeleven met diegene die probeert de schurk te pakken te krijgen.” Die manier van spanningsopbouw wordt gehanteerd in Boven de Wet. De lezer weet al snel wie de (vermoedelijke) daders zijn van de moord, de doodslagen, de afpersingen en de omkopingen. Maar uitsluitend onze helden weten het. De politie zit vast in een ijzeren vorm van tunnel denken, gelooft niets van de theorieën van Hardy en Glitsky en werkt hen uit alle macht tegen. Wij lezers, die de waarheid kennen, leven volop met hen mee.

Wat mij zo bevalt aan de boeken van Lescroart is de ‘klankkleur’, zoals ik ook houd van de klankkleur van Blof, Van Morrison, Chet Baker, Jon Bon Jovi en Joe Cocker. Ongeacht de melodie en tekst zijn het de klank en de sfeer die me boeien en ontroeren. Lescroart weet met zijn natuurlijke dialogen, zijn meer dan menselijke karakters en zijn intrigerende plots een band met de lezer te scheppen die verder gaat dan het papier. Hij is een vlot en begenadigd schrijver die op een meeslepende manier een spannend verhaal weet neer te zetten. Sfeervol en onnavolgbaar in natuurlijkheid. Lescroart is de naam, een van mijn all time favourits.