Misdadige medische missers

Dat Walt Disney niet elk tekenfilmbeeldje van Mickey Mouse zelf heeft getekend is duidelijk, dat Rembrandt niet al zijn schilderijen van de eerste tot de laatste penseelstreek zelf heeft ingevuld is ook duidelijk. Niet minder duidelijk is het dat James Patterson co-auteurs in dienst heeft die hem helpen bij het schrijven van de enorme hoeveelheid boeken die hij produceert. In alle gevallen garanderen de namen van de meesters echter kwaliteit. Dat Patterson’s naam een handelsmerk is geworden, een herkenbaar logo is dan ook volstrekt niet storend. Daarvoor is zijn handtekening in De vijfde vrouw, het nieuwste deel uit zijn populaire serie The Women’s Murder Club te duidelijk aanwezig.

In De vijfde vrouw lopen twee verhalen door elkaar. In het eerste verhaal brengt Yuki Castellano, de vriendin van hoofdpersoon Lindsay Boxer (hoofd moordzaken), haar zieke moeder naar het San Franciso Medical Center. Een onveilig ziekenhuis omdat het op dat moment wordt beschuldigd van grove medische nalatigheid ten gevolge waarvan tientallen mensen onnodig de dood hebben gevonden. Hoofdverdachte is dokter Garza, een man met een dubieus verleden. Als Yuki’s moeder ook overlijdt, raken alle vriendinnen uit de Women’s Murder Club rechtstreeks of zijdelings bij de zaak betrokken.
In het tweede verhaal wordt inspecteur Lindsay Boxer geconfronteerd met de moorden op een aantal jonge callgirls. Nader onderzoek wijst uit dat ze de verdoofd zijn met de daterape-drug rohypnol waarna ze verkracht, verstikt en gewurgd zijn. Vervolgens hebben de moordenaars de geslachtsdelen van de meisjes met Black Pearl besprenkeld, hen in dure kleding gestoken en daarna gedropt in peperdure auto’s. Aan Lindsay de taak zowel de lustmoordenaars als de ziekenhuismoordenaars te pakken.

James Patterson heeft zich voor De vijfde vrouw laten inspireren door twee actuele, maatschappelijke problemen. Het eerste probleem is dat in Amerika medische fouten in de top 10 staan van doodsoorzaken. Jaarlijks overlijden er onnodig tussen de 50.000 en 100.000 patiënten. Blunderende dokters worden niet aangegeven omdat ziekenhuizen bang zijn zelf een miljoenenclaim aan hun broek te krijgen. Het tweede probleem is dat zedendelicten met de daterape-drug rohypnol zulke alarmerende vormen aannemen dat ouders doodsbang zijn om hun dochters uit te laten gaan.

Patterson heeft beide gegevens in een spannende thriller verwerkt. Geheel in de stijl die zo kenmerkend voor hem is: woorden van weinig lettergrepen, korte zinnen, korte hoofdstukken, bondige dialogen, snelle wisseling van actie en een constante wisseling van perspectief waardoor je meekijkt door de ogen van de politie, de journalisten, de advocaten, de slachtoffers en de misdadigers. Alles is in beweging, al moet gezegd dat het feit dat Patterson zijn boek ditmaal deels in de vorm giet van een legal thriller (advocate die namens de patiënten het ziekenhuis aanklaagt) het geheel iets statischer maakt dan normaal.
Het knappe van Patterson is dat hij schrijft in beeldtaal. Hij schrijft uitgesproken visueel en filmisch. Hij is in staat in een enkele pagina op spannende wijze een overvaller te introduceren, een overval te laten plegen, de overval vanuit het perspectief van het slachtoffer en dader te laten zien en de afloop van de overval met al haar consequenties te beschrijven.

Zoals vanouds is de plot van De vijfde vrouw ijzersterk. Het verhaal neemt keer op keer totaal onverwachte wendingen, de nodige portie cliffhangers houdt de spanning erin en de afloop is onvoorspelbaar. Tussentijds is er tijd voor drama, voor geweld, voor spanning, voor romantiek en alle andere vormen van emotie. James Patterson heeft het geheim van de populaire vertelkunst ontsluierd. Hij weet hoe hij moet boeien. De vijfde vrouw is het zoveelste staaltje schrijfkunst van een verhalenverteller in hart en nieren.