Sfeervolle

lay back, vertelkunst,Kan je van Italië houden en niet van Donna Leon? Het is nauwelijks denkbaar.
Geen auteur van misdaadverhalen is in staat om zo de sfeer van het warme zuiden weer te geven als de in Amerika geboren Donna Leon die al op jeugdige leeftijd verliefd werd op Italië en die sinds 25 jaar in Venetië woont waar al haar misdaadromans zich afspelen. Zo ook haar nieuwste boek Gezichtsverlies.
Commisario Brunetti is tijdens een diner bij zijn schoonouders de tafelheer van Franca Marinello, een vroeger fotomodel met een door plastische chirurgie mismaakt gezicht. Brunetti is bijzonder onder de indruk van de jonge vrouw die alles weet van zijn lievelingsboeken en auteurs. Niet veel later wordt Brunetti’s hulp ingeroepen door Guarino, een collega uit een andere provincie. Guarino is op het spoor van een aan de maffia gerelateerde bende die zich bezig houdt met illegaal en giftig afvaltransport. Hij geeft Brunetti een foto van één van de verdachte, Antonio Barbaro, een man met een gewelddadig verleden. Enkele dagen daarna wordt Guarino dood aangetroffen op een industrieterrein. Tijdens zijn zoektocht naar de waarheid ontdekt Brunetti dat zijn tafeldame Franca Marinello dubieuze contacten onderhoudt met Antonio Barbaro, dat haar ogenschijnlijk onkreukbare, veel oudere, man ook doet in afvalverwerking en dat Antonio Barbaro een gokker is met maffiacontacten. Een bijna onontwarbare zaak voor Brunetti en zijn medewerkers.
Zoals gewoonlijk staan de sfeer van Venetië en het familieleven van Brunetti centraal in het nieuwste boek van Donna Leon. Met een ongelooflijke souplesse verweeft zij de privéomstandigheden van haar begripvolle en milde commissaris in het misdaadplot. Zijn relatie met zijn rijke schoonvader, de perikelen van zijn opgroeiende kinderen, de culturele belangstelling van zijn vrouw en hemzelf, het typisch Italiaanse eten en de manier waarop zij hun geliefde Venetië zien veranderen. Met elk nieuw boek krijgen we een beter inzicht in de familierelatie, de denkbeelden en moraal van Brunetti.
Donna Leon maakt handig gebruik van de mogelijkheden die een serie te bieden heeft. Zo laat zij het karakter van haar personages met elk nieuw boek ontwikkelen. Brunetti lijkt zich bijvoorbeeld steeds meer te verzoenen met het feit dat er niet tot nauwelijks iets te doen is aan de corruptie in de hogere kringen, dat er niets te doen is aan de naar het Noorden oprukkende maffia die de afvalverwerking onder haar hoede heeft en dat de huidige zakenlieden geen moraal meer hebben, maar omwille van het grote geld in staat zijn om gebieden of werelddelen te vernietigen met chemische rotzooi die men wil dumpen. Het is de maatschappijkritiek van Leon zelf die zij haar hoofdpersoon meegeeft. Zoals ze hem ook haar liefde voor klassiekers als Cicero en Ovidius meegeeft.
Aardig om te zien is ook de licht glijdende moraal van Brunetti, wiens vertrouwen in de wet en rechtvaardigheid zo is geslonken dat hij zijn eigen criteria vaststelt om recht te laten zegevieren. Hij is in staat om zijn ijdele superieur Patta te misleiden en het eindoordeel over wie gestraft moet worden en wie niet zelf een zetje in de goede richting te geven. Hij is als Maigret in zijn goede jaren. Niet elke misdadiger hoeft gestraft te worden als de omstandigheden die tot de misdaad hebben geleid zo begrijpelijk waren dat de misdadiger als het ware niet anders kon. In principe is het door de vingers zien van een dergelijke misdaad een vorm van eigen recht spreken, maar voor de lezer een bijzonder prettige vorm.
Gezichtsverlies is weer een echte Donna Leon. Meevoelend, spannend, maatschappijkritisch en reislustopwekkend. Donna Leon is een vakvrouw die een verhaal met diverse verhaallijnen zo gemakkelijk vertelt, dat het lijkt of het geen moeite kost. Zij is een meesteres in de lay back vertelkunst. Uniek in haar soort.