Hebban recensie
Lugubere imitaties van filmmoorden
Richard Montanari is veelzijdig schrijver die tal van essays, scenarios en thrillers op zijn naam had staan voor hij in 2006 zijn Nederlands-Belgische debuut maakte met de thriller Passiespel, over de moord op katholieke schoolmeisjes in Philadelphia. Pas verschenen is zijn nieuwste thriller Moordscène, die zich afspeelt in duistere videotheken en in de porno-industrie.
Rechercheur Kevin Byrne wordt na een lange revalidatieperiode opnieuw gekoppeld aan zijn voormalige collega Jessica Balzano. Hun taak is het uit te zoeken welke psychopaat mensen vermoordt geheel in de stijl van de moordscènes uit klassieke films. Nietsvermoedende huurders van videofilms zien tijdens het afkijken van films als Psycho en Madame Butterfly hoe de oorspronkelijke filmmoorden zijn vervangen door ijzingwekkend echte moorden. Welke gek haalt zijn inspiratie uit de Hollywoodfilms van weleer? Daarnaast heeft Byrne besloten om een vervroegd vrijgelaten sadist die tal van vrouwen met een mes heeft mismaakt weer gevangen te nemen. Er zijn weinig aanwijzingen, maar langzaam wordt het duidelijk dat het verleden van Kevin Byrne niet los gezien kan worden van de gruweldaden.
Dat Richard Montanari een filmliefhebber is blijkt van de eerste tot de laatste paginas. Als een kind in een snoepwinkel strooit hij met namen van films, beroemde acteurs en regisseurs. Hij vergelijkt de loop, houding en oogopslag van zijn romanpersonages regelmatig met die van klassieke filmhelden. Hij geniet en hoopt dat zijn lezers evenzeer zullen genieten. De filmliefhebbers onder de lezers zullen dat zeker doen. Voor wie niet veel met film opheeft, zijn de filmverwijzingen te overdadig en niet altijd verhelderend. Hij had het talent om zich aan zijn omgeving aan te passen. Op dit moment had hij wel iets van Harry Lime in The Third Man. Later die dag zou hij misschien Gordon Gekko zijn in Wall Street. Of Tom Hagen in The Godfather. Of Babe Levy in The Marathon Man.
Datzelfde euvel, overdaad, speelt op meerdere fronten een rol in Moordscène. Zo hebben de hoofdpersonen zoveel privé-problemen dat het niet leuk meer is. Kevin Byrne heeft een kogel door zijn hoofd gekregen en loopt mank. Hij heeft constant helse pijn. Ook het privé-leven van zijn sidekick Jessica is vanwege haar huwelijksproblemen een puinhoop. Natuurlijk is het romantechnisch gezien een beproefde methode om de karakters wat menselijker te maken, maar iets minder ellende was beter geweest.
Hoewel het verhaal van Moordscène bijzonder origineel is, is de uitwerking van de plot eerder traditioneel. De oplettende lezer zal ontdekken dat Montanari als een mannelijke Agatha Christie al zijn personages verdacht maakt. Want neem de filmproducer die in zijn jeugd mishandeld is. Of neem de rijke filmproducent Whitestone die af en toe ochtenden spoorloos is en neem anders de vervroegd vrijgelaten sadistische moordenaar Julian Matisse. En ook de moeizaam samenwerkende FBI-agent lijkt niet zuiver op de graat. Gelukkig doet Montanari het subtiel. Het verhoogt het meedenken aanzienlijk.
Moordscène is een huiveringwekkend spannend boek, waarin veel cliffhangers en plotwendingen zijn verwerkt. Klassiek van opbouw, modern wat invulling betreft. Een absolute must voor de filmbuff.
Rechercheur Kevin Byrne wordt na een lange revalidatieperiode opnieuw gekoppeld aan zijn voormalige collega Jessica Balzano. Hun taak is het uit te zoeken welke psychopaat mensen vermoordt geheel in de stijl van de moordscènes uit klassieke films. Nietsvermoedende huurders van videofilms zien tijdens het afkijken van films als Psycho en Madame Butterfly hoe de oorspronkelijke filmmoorden zijn vervangen door ijzingwekkend echte moorden. Welke gek haalt zijn inspiratie uit de Hollywoodfilms van weleer? Daarnaast heeft Byrne besloten om een vervroegd vrijgelaten sadist die tal van vrouwen met een mes heeft mismaakt weer gevangen te nemen. Er zijn weinig aanwijzingen, maar langzaam wordt het duidelijk dat het verleden van Kevin Byrne niet los gezien kan worden van de gruweldaden.
Dat Richard Montanari een filmliefhebber is blijkt van de eerste tot de laatste paginas. Als een kind in een snoepwinkel strooit hij met namen van films, beroemde acteurs en regisseurs. Hij vergelijkt de loop, houding en oogopslag van zijn romanpersonages regelmatig met die van klassieke filmhelden. Hij geniet en hoopt dat zijn lezers evenzeer zullen genieten. De filmliefhebbers onder de lezers zullen dat zeker doen. Voor wie niet veel met film opheeft, zijn de filmverwijzingen te overdadig en niet altijd verhelderend. Hij had het talent om zich aan zijn omgeving aan te passen. Op dit moment had hij wel iets van Harry Lime in The Third Man. Later die dag zou hij misschien Gordon Gekko zijn in Wall Street. Of Tom Hagen in The Godfather. Of Babe Levy in The Marathon Man.
Datzelfde euvel, overdaad, speelt op meerdere fronten een rol in Moordscène. Zo hebben de hoofdpersonen zoveel privé-problemen dat het niet leuk meer is. Kevin Byrne heeft een kogel door zijn hoofd gekregen en loopt mank. Hij heeft constant helse pijn. Ook het privé-leven van zijn sidekick Jessica is vanwege haar huwelijksproblemen een puinhoop. Natuurlijk is het romantechnisch gezien een beproefde methode om de karakters wat menselijker te maken, maar iets minder ellende was beter geweest.
Hoewel het verhaal van Moordscène bijzonder origineel is, is de uitwerking van de plot eerder traditioneel. De oplettende lezer zal ontdekken dat Montanari als een mannelijke Agatha Christie al zijn personages verdacht maakt. Want neem de filmproducer die in zijn jeugd mishandeld is. Of neem de rijke filmproducent Whitestone die af en toe ochtenden spoorloos is en neem anders de vervroegd vrijgelaten sadistische moordenaar Julian Matisse. En ook de moeizaam samenwerkende FBI-agent lijkt niet zuiver op de graat. Gelukkig doet Montanari het subtiel. Het verhoogt het meedenken aanzienlijk.
Moordscène is een huiveringwekkend spannend boek, waarin veel cliffhangers en plotwendingen zijn verwerkt. Klassiek van opbouw, modern wat invulling betreft. Een absolute must voor de filmbuff.
1
Reageer op deze recensie
