Boeiend kat-en-muis-spel

Hoewel Angela Marsons altijd al graag misdaadverhalen las, had ze nooit gedacht en verwacht dat ze zelf thrillerauteur zou worden. Vooral omdat ze niet het gevoel had dat ze in staat was een verhaal te verzinnen dat overtuigend genoeg is en waarin voldoende plotwendingen voorkomen. Toch besloot ze de stap te wagen en nadat ze tientallen keren afgewezen werd door diverse uitgevers bracht ze in 2015 drie boeken uit bij een digitale uitgeverij. Stille schreeuw, de eerste, werd meteen een succes en is in meer dan twintig talen vertaald. Haar tweede thriller Wreed spel verscheen in juni 2021 in Nederlandse vertaling.

Terwijl rechercheur Kim Stone en haar team nog aan een misbruikzaak werken, wordt in een donker steegje een verminkte en vermoorde man gevonden. Al snel wordt bekend dat hij gevangen gezeten heeft wegens verkrachting en kort voor zijn dood is vrijgelaten. Niet veel later vinden er nog een paar moorden plaats. De enige overeenkomst is wraak, maar een verband lijkt uitgesloten. Kim heeft echter een vermoeden in welke hoek ze de dader moet zoeken. Bijkomend probleem is dat deze het door heeft, waarna alle pijlen op Kim gericht worden. Zal het Stone lukken de dader te ontmaskeren?

Het nadeel van een serie met terugkerende personages is vaak dat in een volgend deel wordt verdergegaan waar een vorig gebleven is. Van de Kim Stone-serie zegt Marsons dat ze allemaal, het is de bedoeling dat de reeks uit zestien delen gaat bestaan, uitstekend onafhankelijk van elkaar te lezen zijn. Wat Wreed spel betreft is dat volledig van toepassing. In dit tweede deel uit de serie wordt zo nu en dan iets aangehaald dat in het voorgaande boek passeerde, maar de uitleg daarbij is ruim voldoende om dit deel zonder problemen en vooral zonder iets te missen te kunnen lezen.

Ook deze keer wordt het verhaal voornamelijk vanuit het perspectief van Kim verteld en wie het voorgaande deel gelezen heeft, merkt dat ze zich als personage ten positieve heeft ontwikkeld. Een voorbeeld daarvan is dat ze wat socialer lijkt te worden. Wat niet is veranderd, is dat ze zich volop op haar werk stort en erop gebrand is de zaken waarvoor ze verantwoordelijk is op te lossen. Dat ze daarmee weleens tegen haar orders in gaat, neemt ze daarbij op de koop toe. Samen met haar collega’s vormt ze zonder meer een goed en interessant team waar erg veel uit te halen is.

Wreed spel, dat in een beeldende stijl geschreven is, heeft een intrigerend uitgangspunt. De auteur zegt hierover dat ze de wens had de natuur van de ware sociopaat te laten zien. Maar is het gedrag van de ‘bad guy’ wel volledig sociopatisch? De dader vertoont namelijk ook een aantal psychopathische trekjes. De thriller is dan ook enigszins psychologisch, hetgeen het verhaal absoluut ten goede komt. Daarnaast bevat de plot een aantal ontwikkelingen die ervoor zorgen dat het verhaal blijft boeien en waarin het kat-en-muis-spel tussen Kim en de dader in de ontknoping tot een uitbarsting komt.

Hoewel de belangrijkste verhaallijn die van de moorden is, doet de andere, die van de misbruikzaak, er zeker niet voor onder. Een belangrijk verschil tussen beide is dat de laatste, zonder dat er op details wordt ingegaan, meer emoties oproept. Het moge duidelijk zijn dat Kim in beide zaken haar mannetje staat en dat bewijst dat ze als personage is gegroeid. Iets dat overigens ook geldt voor de auteur, want met Wreed spel, dat vertaald is door vertaalbureau Textcase, laat ze zien dat ze een boeiend, interessant, intrigerend en bij vlagen spannend verhaal kan vertellen. Maar ook dat haar Kim Stone-serie kan uitgroeien tot een succes.