Spannende zoektocht naar de waarheid over het verleden

In ‘Het levende labyrint’, het tweede deel van ‘De verborgen universiteit’ van Natalie Koch, keert de inmiddels twintigjarige Alexa Westerhof na een kerstvakantie in Nederland weer terug naar de Untraceable University waar ze in het nieuwe semester weer reguliere en magische vakken gaat volgen. Alexa heeft echter andere dingen aan haar hoofd dan alleen school. Dit boek heeft buiten de serieverhaallijn geen eigen plot, zoals het eerste deel waarin het verhaal over het magische boek – dat weliswaar veel met de grotere lijn te maken had – steeds belangrijker werd. Het gaat vooral over Alexa’s zoektocht naar het verleden van haar vader Richard Grenville en wat er met hem gebeurd is.

Alexa ontdekt dat haar vader, zijn zus Eleanor, een paar van hun medestudenten en een toenmalig docent betrokken waren bij een geheim onderzoek. Ze verdiepten zich in een zeventiende-eeuwse Magimusicus die een gevaarlijke theorie ontdekt had. Door haar zoektocht krijgt Alexa antwoord op vragen die ze al lang heeft. Niet iedereen is echter blij met haar gewroet in het verleden, ook niet mensen die ze dacht te kunnen vertrouwen. De zoektocht gaat niet alleen haar leven beheersen, maar het verleden blijkt ook invloed te hebben op het heden en brengt haar misschien zelfs in gevaar.
In dit deel is meer aandacht voor de overige personages, met name enkele docenten. De lezer komt meer te weten over Julie Haywood en Nick Rafiel in hoofdstukken waarin zij zelf aan het woord komen en via oude dagboekfragmenten over Richard en Eleanor Grenville en enkele andere personages die de lezer in het eerste deel al wat oppervlakkiger heeft leren kennen. De personages hebben heel duidelijk een eigen achtergrond en eigen maniertjes, maar dit komt niet tot uiting in de manier waarop ze praten. Ze hebben geen duidelijke eigen stem. Iedereen klinkt hetzelfde. Dat is jammer. Ze komen desondanks door hun achtergrond en typische gewoontes en manier van reageren allemaal echt tot leven en zijn meer dan in het eerste deel mensen van vlees en bloed. Met name Haywoods geworstel met haar positie als vrouw in de academische wereld die toch nog heel erg mannelijk is, is herkenbaar. Ook achter Nick Rafiel en Alan Matthews blijkt meer schuil te gaan dan in eerste instantie lijkt. Geen enkel personage is eenduidig goed of slecht. Dit alles zorgt ervoor dat je steeds meer sympathie voor ze krijgt. Iets wat in het eerste deel door de toch nog wat oppervlakkige beschrijving van hen wat minder goed mogelijk was. De vergelijking met ‘Harry Potter’ dringt zich steeds minder op als de personages die op bekende types lijken meer en meer een eigen verleden en invulling krijgen.
De tieners komen meer over als tieners en minder als iets grotere kinderen, met hun interesse voor uitgaan, hun verslavingen en hun blinde verliefdheid. Toch is het boek geen typische Young Adultroman dat vol staat met clichés. De romances zijn nauwelijks zoet te noemen en het verhaal ontstijgt de bekende tienerproblematiek. De volwassen personages met hun eigen herkenbare problemen maken het verhaal ook interessant voor de volwassen lezer, hoewel ze soms enigszins kinderlijk overkomen door hun twijfels, geheimen en jaloezie. Alexa zelf blijft nog wel een beetje te naïef en ietwat dommig voor iemand die zo slim zou moeten zijn.
De dagboekfragmenten zijn, hoe leuk ook, wel erg lang en nemen veel plaats in in het boek. Ze lijken met hun te nauwkeurig gememoreerde dialogen en omgevingsschetsen bovendien wel erg veel op ‘gewoon’ proza. Dat maakt ze levendig, maar ook ongeloofwaardig als echte verslagen. Ook ontbreken er gedachtes die Alexa heeft tijdens het lezen. Ze reflecteert alleen achteraf op de verslagen die in hun geheel in het boek opgenomen zijn. De parallellen tussen het heden en het verleden zijn soms ook een beetje te overdreven en toevallig. Alexa heeft wel erg veel trekjes van haar vader en tante, maar wellicht wil ze dat zelf gewoon graag geloven.
In de verhaallijn over muziek is duidelijk terug te zien dat Koch zelf musicoloog en muziekjournalist is. Dit geeft het boek een leuke persoonlijke tint. Hoewel de verhalen over muziek niet iedereen zullen boeien slaagt Koch erin om alles zo interessant en begrijpelijk mogelijk te houden. Het wordt nergens te abstract of saai. De colleges die beschreven worden blijven ook een leuke aanvulling op het verhaal zelf. Ze geven relevante informatie en spelen daarmee daadwerkelijk een rol in het verhaal en brengen de wereld van de Magi net wat meer tot leven.
Het boek werkt duidelijk toe naar de onthulling van de waarheid zonder dat de zoektocht zelf gaat vervelen. Hij wordt wel lang uitgesponnen, maar de informatie die je hierdoor krijgt geeft een extra laag aan de gebeurtenissen en aan de personages die hier een rol in speelden. De manier waarop het laatste beetje informatie over het verleden gegeven wordt is onverwacht ontroerend.
Alle lijntjes die in het eerste deel opgezet werden en de vragen die hierin niet beantwoord werden worden in dit boek verder uitgewerkt. Niet op alles komt een antwoord. Er blijven nog genoeg vragen over die in het derde deel beantwoord moeten worden. De afloop van het boek maakt ook nieuwsgierig naar hoe het verder gaat met bepaalde personages. Daarnaast biedt het boek nog meer. Dat maakt dit boek nog beter dan het al veelbelovende eerste deel.

Deze recensie is geschreven over de audioversie van dit boek die op een aangename toon en in een prima tempo is ingesproken door een onbekende vrouw. ‘Het levende labyrint’ is erg geschikt als audioboek vanwege het aangename tempo, het makkelijk te volgen verhaal en de niet al te ingewikkelde zinnen. Het enige lastige bij het luisteren is dat het verschil tussen verslagen en verhaal wat minder duidelijk is.