Kinderlijk avonturenverhaal van een jonge auteur

Het opvallendste aan het boek ‘Drakentemmers’ is waarschijnlijk dat het geschreven is door de destijds dertienjarige Emma Maree Urquhart. Het wordt ook heel duidelijk aangeprezen als jeugdboek van een jonge auteur en dat is ongetwijfeld de reden dat er alleen al in Engeland meer dan 100.000 exemplaren van verkocht werden. Volgens de uitgever wilde het Schotse meisje het perfecte boek voor de gamegeneratie schrijven. Het is inderdaad een leuk boek geworden voor kinderen die van gamen houden, maar het perfecte boek is het zeker niet.
In ‘Drakentemmers’ belandt de gameverslaafde Caroline in het gelijknamige virtual realitycomputerspel dat immens populair is. In het spel heet ze Maree. Iedereen is bang voor haar en haar draak Samantha (Sam). Carol speelt het spel de hele dag en voor haar is het het echte leven. Als ze per ongeluk met haar laptop in zee valt, belandt ze in het spel. Ze krijgt te horen dat de spelwereld haar hulp nodig heeft. De grote vijand de Vernietiger heeft het hele Drakenrijk vernietigd en Maree (inderdaad genoemd naar de auteur, wat zowel een beetje schattig als kinderachtig is) moet als de sterkste speler een manier vinden om hem te verslaan. Hierbij wordt ze geholpen door de één na beste Temmer Ceirin en de nieuweling Ellen.

Heel origineel is het verhaal niet en ook de uitwerking is niet vernieuwend, maar kinderen die graag gamen zullen het idee erg leuk vinden. Het spel Drakentemmers is leuk bedacht en spreekt zowel kinderen die van het creëren van dingen houden als kinderen die van avontuurlijke spellen houden aan. Het is echter jammer dat het boek begint met de handleiding en spelregels van het spel. Het is begrijpelijk dat Urquhart trots was op haar creatie, maar een handleiding als proloog werkt gewoon niet. Alles wat erin staat komt wordt later ook gewoon in het verhaal zelf verteld waardoor het daar een onnodige herhaling is – zeker als er nogmaals hele delen van de handleiding geciteerd worden – terwijl het veel leuker was geweest als lezers zelf de spelregels tijdens het lezen hadden kunnen ontdekken. Ook is de uitleg in het verhaal nog niet heel vloeiend verwerkt. Hier is het nog steeds een enorme dump van informatie die nauwelijks met het verhaal verweven is.
De introductie van zowel belangrijke informatie als van personages is rommelig. Soms wordt er te veel informatie gegeven en dan weer te weinig. Zo maakt de lezer wel heel plotseling kennis met ene Ceirin van wie alleen al eerder genoemd is dat hij de op één na beste speler is. Het is gissen naar zijn relatie met Maree. Het lijkt alsof ze elkaar kennen, terwijl dat niet het geval kan zijn. Alle duiding ontbreekt.
De opbouw van het boek is behoorlijk rommelig. Al snel wordt de missie om de Vernietiger te verslaan tegelijkertijd een reddingsmissie voor nieuweling Ellen. Toevallig is het makkelijk beide doelen tegelijkertijd na te streven. Er volgt een reeks missies en minigames die soms wel lang duren en dan weer heel plotseling eindigen. De raadsels van de Sfinxen in een van de minigames zijn ook wel heel wisselend van kwaliteit en het is erg toevallig hoe de kinderen de antwoorden op moeilijke vragen kunnen weten, terwijl ze juist makkelijke raadsels niet kunnen oplossen. Toeval speelt een grotere rol dan te verantwoorden is. De kinderen vinden steeds toevallig de juiste weg of de oplossing voor hun problemen.
De hoofdstukken zijn erg kort, maar daardoor ligt het tempo ook hoog en dat is prettig voor de doelgroep. De schrijfstijl is prima. Duidelijk en vlot, waarschijnlijk mede met dank aan goede redactie en vertaling. De consistentie ontbreekt soms wel. In korte stukken wordt soms eerst het ene beweerd en dan het andere en sommige passages, met name bij de ontknoping, zijn één grote chaos. Het is niet meer duidelijk wie nou wat voelt en de volgorde van de gebeurtenissen is rommelig. Het is allemaal nog wat stuntelig. Deze passages hadden wat meer redactie kunnen gebruiken.
De ontknoping is naast het begin het minst sterke deel van het verhaal. Waar alles samen zou moeten vallen, ontstaan er juist scheuren in de samenhang. Het verhaal rondom de Schepper is wel erg vaag en ongeloofwaardig. Ook de onthulling over de Slang komt uit de lucht vallen. Enerzijds is het heel logisch omdat het gewoon de enige optie is en is de onthulling van diens identiteit dus niet verrassend, maar anderzijds zijn er totaal een aanwijzingen voor en kloppen de stukjes vanuit het perspectief van deze persoon dus gewoonweg niet. Een opvallend positief punt is het einde zelf. De afloop is weliswaar een beetje cliché, het is wat toevallig en vergezocht allemaal, sommige elementen zijn voorspelbaar en het verhaal gaat iets te lang door, maar het is allemaal toch iets origineler dan het op het eerste oog lijkt en niet alles komt helemaal goed en dat is een dappere keuze die goed uitpakt.
Voor een boek dat geschreven is door een jonge schrijfster is ‘Drakentemmers’ zeker niet slecht, maar toch is het nog heel duidelijk dat: een boek dat geschreven is door een jonge schrijfster. De vergelijking met de betere jeugdboeken valt uit in het nadeel van dit boek. Het valt op door de leeftijd van de auteur, waar te veel nadruk op gelegd is, en niet door de kwaliteit. Aan doorzettingsvermogen en fantasie heeft Urquhart geen gebrek en het is haar ook aardig gelukt wat ze bedacht had op papier te zetten, maar zowel het verhaal als haar talent had eigenlijk nog een beetje moeten rijpen. Heel erg ondermaats is het ook weer niet, maar het was Urquhart gegund geweest eerst nog wat te oefenen en beter te worden voordat ze haar debuut uitbracht – of op zijn minst betere begeleiding te krijgen bij het redactieproces van dit boek.