Woordgrapjes van een BN’er

Tim Hofman schrijft al gedichten sinds zijn tienerjaren. Zo komen sommige gedichten uit zijn eerste poëziebundel ‘Gedichten van de broer van Roos’ ook over, als rijmelarij van een zestienjarige, tijdens de wiskundeles in een schrift gekrabbeld. Hofman heeft duidelijk een passie voor taal en zijn enthousiasme spat van de bundel af. Hij brengt het leuk in het audioboek, dat hij zelf ingesproken heeft. Toch blaast zijn bundel je niet weg. Daarvoor staan er te veel woordgrapjes en stukjes tekst met een grappige invalshoek in. Hofman schrijft over zijn liefdesleven en aandoeningen en maakt grapjes over religie. Hij wil duidelijk een jong publiek aanspreken. Jonge, beginnende lezers van poëzie zullen het meest van zijn poëzie genieten. Als je prachtige, gelaagde verzen verwacht die niet eenduidig zijn en die je eindeloos kan lezen zonder ze ooit volledig te doorgronden dan is deze bundel echter niets voor jou.

Toch moet je Hofman nageven dat hij zijn best heeft gedaan. Tussen de simpele woordgrapjes staan gedichten waar zeker over is nagedacht en waar meer in zit. De bundel is niet van het rozen zijn rood-niveau. Hofman heeft begrepen dat goede poëzie gelaagd is en je aan het denken zet en doet af en toe een poging. Vooral ‘Eenzaam, twee samen’ is een prachtig gedicht dat ontzettend goed in elkaar zit. Hierin zie je terug dat Hofman echt wel weet wat hij doet. Ook snijdt hij zo nu en dan originele onderwerpen aan waarmee hij iets teweeg kan brengen als beginnende lezers van poëzie daadwerkelijk hun best doen om ze te doorgronden. Of dat gebeurt is echter maar de vraag, omdat deze tussen de vele woordgrapjes staan. Mocht Hofman de ambitie hebben om meer bundels uit te brengen die door kenners niet meteen worden weggezet als flauwe rijmelarij dan kan hij zich voortaan beter toeleggen op dit soort persoonlijke gedichten en de gedichten waarin gespeeld wordt met vorm, taal en inhoud – en dan niet alleen door een gedicht over Jezus de vorm van een kruis te laten hebben.

Als je geïnteresseerd bent dan kun je de bundel het beste zelf lezen. In het audioboek komt niet alles over. De typografische bijzonderheden gaan verloren en de woordgrapjes die leunen op Engelse of Franse woorden zijn niet altijd te begrijpen. Zelfs Nederlandse woorden versta je niet altijd. De gedichten volgen elkaar snel op. Het voelt allemaal wat vluchtig. Dat is niet erg. Meestal voel je toch weinig behoefte om een gedicht nog een keer te beluisteren. De woordgrapjes worden er een tweede keer niet bepaald leuker op, zelfs al doet Hofman zijn best het leuk te brengen, en de meeste gedichten zijn niet zo ingewikkeld dat je ze daadwerkelijk moet laten bezinken.
Het audioboek is zeker geen hoogvlieger. Hofman is zich zelf ook bewust van de nadelen van het luisteren naar poëzie die niet in de eerste plaats bedoeld was voor voordracht. In zijn herkenbare presentatiestijl legt hij de laatste vier gedichten uit voor hij ze voorleest. Hierdoor krijg je toch mee wat de bedoeling was, maar wordt ook duidelijker wat je mist. Jammer, want dit zijn juist de betere gedichten waarmee Hofman laat zien wat hij in huis heeft.

Hofman is een sympathieke presentator die het goed bedoelt en die zijn huiswerk aardig gedaan heeft, maar hij is niet de volgende Lucebert of Nijhoff. Als BN’er is hij echter wel in staat een groot publiek te bereiken en mensen die anders nooit poëzie zouden lezen te overtuigen zijn bundel op te pakken. Aan de verkoopcijfers te zien is hij daar duidelijk in geslaagd. En wie weet inspireert hij zo een nieuw publiek tot het (vaker) lezen van poëzie.

(2,5 ster)