Bijzonder boek dat luchtig beschrijft hoe iemand om kan gaan met een groot trauma

Het boek mocht ik lezen voor de leesclub.

Het gaat over Kitty. Kitty woont in haar ouderlijk huis in haar geboortedorp. Ze is op zijn zacht gezegd vrij gelaten. Ze lijkt wat depressief. Er is iets gebeurd, de lezer weet nog niet wat en Kitty heeft hier zoveel last van dat ze nauwelijks nog functioneert.

Het boek start met een uitnodiging voor het feestje van Gijs. Gijs was vroeger Kitty’s beste vriend. Je proeft direct dat er tussen hen van alles aan de hand is, maar je kunt je vinger er nog niet op leggen. Kitty op blz. 4: ‘Gijs en ik hebben elkaar al jaren niet gezien. Ik denk dat ik boos ben omdat hij zich opnieuw zo nadrukkelijk in mijn bewustzijn heeft genesteld.’ Deze quote maakt meteen nieuwsgierig naar wat aan de hand is. Het voelt groot en pijnlijk.

Het boek heeft een bijzondere schrijfstijl. Het is heel beschrijvend beschreven en daardoor heel droog en feitelijk. Dit past goed bij het depressieve karakter van Kitty. Kitty is een erg goed uitgewerkt karakter, haar gevoel wordt heel goed overgebracht. Kitty op blz. 14: ‘Onlangs kreeg ik van een weduwe te horen dat ik niet moest zeuren toen ik haar op de bank in de straat bekende dat ik me, net als zij, soms alleen voelde. Alsof ouderen het privilege op eenzaamheid hebben. Een moeder van drie kinderen met een veeleisende echtgenoot en een drukke baan, tegen wie ik vorige week op de bank in de hal van Albert Heijn uitbracht dat ik vaak geen puf had, vond ook dat ik niet moest zaniken. Alsof mensen met een overvol bestaan het alleenrecht hebben op gebrek aan energie.’ Deze quote geeft de schrijfstijl goed weer, maar ook hoe Kitty in het leven staat: eenzaam, met een gebrek aan energie.

Ook Gijs is goed uitgewerkt. Ik had persoonlijk echt een hekel aan Gijs en kon Kitty af en toe wel door elkaar rammelen. Als een schrijfster een boek zo weet te schrijven dat het dergelijke emoties bij de me oproept, dan is dat een pluspunt. De ooms waren echt te gek, die hadden veel meer aan bod mogen komen. Lucas is ook een leuke toevoeging aan het verhaal en zorgt voor wat vreugde bij Kitty.

Het boek gaat over schuldgevoel, spijt, verlies, rouw, vriendschap, familiebanden en gevoel van eigenwaarde. Deze thema’s zijn knap verweven in het verhaal. De emoties zijn heel echt en natuurlijk. Er wordt het een en ander beschreven, maar er wordt ook een beeld geschetst. Bij dat beeld hoort een gevoel en dat voelde ik de hele tijd. Dat is mijn eigen invulling van het geschreven woord, maar voegt voor mij veel toe aan een verhaal.

In de tweede helft van het boek raakt Kitty opnieuw verstrikt in de vriendschap met Gijs. Dat is wel erg naïef na alles wat er gebeurd is. Je moet wel heel weinig eigenwaarde hebben om daar weer in te trappen. Gelukkig herpakt ze zich op het einde fantastisch. Ik juichte hardop voor Kitty. Het einde is echt heel krachtig en stoer en dat werd tijd. Kitty werd eindelijk wakker uit haar eindeloze winterslaap!

Er had nog een klein hoofdstukje achteraan gemogen over hoe het Gijs vergaat. Dit wilde ik echt heel erg graag weten. Zijn teloorgang had ik willen lezen.

Ik heb genoten van het boek, alhoewel Kitty iets sneller in actie had mogen komen. Dat vond ik uiteindelijk toch te lang duren.