Over verlies, verbinding en de helende kracht van woorden

Elke woensdag kruisen hun wegen. Elsa en Vincent ontmoeten elkaar steeds opnieuw in de wachtkamer van hun psychiater. Elsa is fel, scherp en op haar hoede. Vincent is dromerig, rusteloos en verloren in gedachten. Zij runt een uitvaartonderneming. Hij schrijft romans. Zij rouwt om haar vader. Hij verbergt een pijn die niemand ziet. Zij komt altijd te laat. Hij is er altijd te vroeg. Wat begint als een toevallige ontmoeting, groeit uit tot iets dat hun levens voorgoed verandert.
Groter dan de hemel is een ontroerende en onvergetelijke roman over twee mensen die elkaar vinden op het breekbare snijvlak tussen verleden en toekomst, verlies en hoop, stilte en woorden. Virginie Grimaldi laat op haar kenmerkende, gevoelige manier zien hoe één ontmoeting genoeg kan zijn om alles in een ander licht te zetten.

Mijn ervaring:
Wat een prachtige, ontroerende en meeslepende roman. Vanaf de eerste pagina wist Groter dan de hemel mij diep te raken. Virginie Grimaldi heeft zo’n bijzondere manier van schrijven: warm, empathisch en doordrenkt van emotie, zodat je zonder moeite wordt meegezogen in het leven en de gevoelens van haar personages.

We volgen twee totaal verschillende mensen: Elsa en Vincent. Beiden bezoeken ze iedere woensdag dezelfde psychiater en ontmoeten ze elkaar in de wachtkamer. Wat begint als een toevallige ontmoeting, groeit langzaam uit tot een bijzondere band tussen twee mensen die ieder op hun eigen manier worstelen met verlies, pijn en de zoektocht naar zichzelf. Virginie Grimaldi weet deze ontwikkeling zó subtiel en geloofwaardig te beschrijven dat je als lezer met elk hoofdstuk dichter bij hen komt.

Wat ik zo knap vind, is hoe realistisch en menselijk de personages zijn. Elsa en Vincent voelen als echte mensen met hun twijfels, hun verdriet, maar ook hun hoop. Hun emoties zijn herkenbaar en soms pijnlijk eerlijk, waardoor ik me meerdere keren in hun gevoelens herkende. Iedereen kent wel dat moment waarop verdriet te groot lijkt om te delen, of dat gevoel van stil verlangen naar verbinding.

De schrijfstijl van Virginie Grimaldi is, zoals altijd, heerlijk vlot en sfeervol. Ze schrijft met een zacht soort humor, maar ook met een enorme diepgang. Het verhaal begint als twee losse levensverhalen, maar gaandeweg vloeien ze prachtig in elkaar over. De manier waarop hun band zich ontwikkelt met afstand, tijd en uiteindelijk een ontroerende hereniging vond ik bijzonder mooi gedaan.

Groter dan de hemel is een roman die je recht in het hart raakt. Een verhaal over rouw, liefde, veerkracht en het vinden van licht na donkerte. Ik heb gelachen, geslikt en meerdere keren even stilgestaan bij mijn eigen emoties. Virginie Grimaldi weet opnieuw te laten zien hoe helend woorden kunnen zijn. Een indrukwekkend, warm en menselijk boek dat nog lang bij me zal blijven.