Sterk debuut!

Langs de buitenkant lijkt het een liefdevol gezin, maar binnen de vier muren van het huis is het kommer en kwel. Kan iemand hen redden?

De groene cover met het witte hek en de rode kozijnen valt meteen op. In het boek is dit het houten huisje van mevrouw Eva, de plaats waar Elias even tot rust kan komen. Een leuk detail is dat het huisje werkelijk bestaat. Hier woonde Maarten Biesheuvel, een bekende Nederlandse auteur, samen met zijn vrouw Eva. Jawel, Valentijn de Heer heeft ‘zijn’ Eva naar haar vernoemd.

Het verhaal wordt verteld vanuit de ogen van Elias. Wanneer zijn moeder bevalt van zijn broertje Johannes, zegt zijn vader “Ma heeft een mongool gebaard.” Sindsdien brokkelt het gezinsleven beetje bij beetje af. Vader kan de waarheid niet aan en vlucht regelmatig het huis uit, wordt agressief, maar houdt buitenshuis de schijn wel hoog. Moeder probeert het huishouden recht te houden en moet daarvoor weer klanten aannemen in haar nagelsalon. En Elias wordt opgezadeld met de zorg voor zijn broertje met een beperking. Hij neemt verschillende rollen, die eigenlijk zijn ouders toebehoren, op. Hij beschermt zijn broertje. Maar ook voor hem wordt het te veel. Gelukkig vindt hij een thuis bij mevrouw Eva, maar of dat een goed idee was?

{ Ik probeerde naar hem te luisteren, mijn respect te tonen, op het juiste moment ja of nee knikken en hem te zien als mijn vader – de man in huis. Maar tegenover me, in het waas van de rook, zat een stripfiguur met hangende schouders en grijze wolken boven zijn hoofd. Waar bleef de bliksem, hoeveel seconden nog tot de donder? Wie was hier verdomme nou het kind? }

De mooie en vloeiende schrijfstijl van Valentijn de Heer is een pareltje voor het lezende oog. Hij neemt je mee doorheen de opgroeiende jaren van Elias. Hij kruipt in de huid van Elias en weet zo het schrijnende verhaal nog meer naar voren te brengen.


{ ‘Maar ook moeders hebben soms hulp nodig.’ Ik wees naar het lege bed tegen de muur. ‘Stuur hem maar naar boven, dan kun jij even gaan liggen. }


Elias is een kind dat eigenlijk te snel volwassen is moeten worden. Hij draagt de zorg voor zijn broertje, probeert ervoor te zorgen dat de boel thuis niet ontploft en als zijn vader ernstig ziek wordt, is hij ook mantelzorger voor zijn vader. Buiten spelen met vriendjes, normaal naar school kunnen gaan,… Het zit er niet in voor Elias. En wanneer hij dan toch een tamagotchi te pakken krijgt, wordt ie afgepakt door zijn vader omwille van slechte schoolpunten. Het is een vicieuze cirkel. Elias blijft rondjes zwemmen, net zoals de vissen in het aquarium.


{ Lachend liep hij richting de toiletten toen mijn tamagotchi begon te piepen. Ik wenste dat ik op een dag wakker zou worden en mijn vader zou vinden in zo’n plastic ei naast mijn bed. Ik zou hem met zo min mogelijk eten zo lang als het kon in leven houden, hem steeds onverwacht straffen en telkens wekken uit zijn diepe slaap. En vlak voordat hij doodging, zou ik hem in mijn aquarium gooien en lachend toekijken hoe hij verdronk. }


Heel het boek door zou je het huis willen binnenvallen, Elias en Johannes onder je vleugels willen nemen en heel hard wegrennen. Kinderen moeten beschermd worden. Kinderen moeten veilig kunnen opgroeien. Of ze nu ‘normaal’ zijn of als een ‘mongool’ ter wereld komen. Kinderen moeten kinderen kunnen zijn.

Met dit boek heeft Valentijn de Heer een probleem in de maatschappij aangekaart. Dit deed hij op een voortreffelijke manier met een heel mooie schrijfstijl. 'Beste mevrouw Eva' is een sterk debuut dat ik alleen maar kan aanraden.

#recensieboek