Duorecensie

Enkele weken geleden vroeg MS-lotgenootje Merel me of ik haar boek wilde recenseren. Ik had net besloten om geen recensie-exemplaren meer aan te nemen, maar voor Merel maakte ik een uitzondering.

Toen ik dit aan mijn mama vertelde, ontsproot het idee om een duorecensie te schrijven. Ik heb namelijk de leesmicrobe van haar geërfd en ze leest ook heel veel boeken. Mama las als eerste het boek en vertelde niets. Nadien las ik het boek.

Nadat ik het gelezen had, zaten we even samen en bespraken het boek. Men kan zien dat we moeder en dochter zijn, want onze mening komt eigenlijk grotendeels overeen.

De titel van het boek vinden we allebei goed bij het boek passen. De cover is minimalistisch en zouden we niet snel oppakken in de boekhandel. Toch is het woord 'reddingsboei' in de ondertitel prikkelend genoeg om eventueel de achterflap te lezen.

De schrijfstijl is vlot. Het is een gemakkelijke stijl, zonder te geleerde, medische woorden. Mama had wel wat moeite met de Nederlandse termen zoals UWV, PABO,... Aangezien ik al jarenlang Nederlanders volg op allerlei media was dit voor mij geen probleem.

De lay-out van de tekst was simpel. Wel fijn dat het een groter lettertype was met voldoende ruimte tussen de tekst.

Zowel mama als ik vonden het tweede deel, zodra het over MS ging, interessanter om te lezen.

Mama zou het ook fijn gevonden hebben als er een hoofdstuk van Frits was geweest, waarin hij aan het woord was over zijn beleving. Doorheen het boek haalt Merel dit wel kort aan, maar ze was ook benieuwd naar Frits' verhaal.

Ik begrijp dat de 7 uitgeverijen dit boek hebben afgewezen. Toch zijn mama en ik erover eens dat als Merel een BN'er was geweest, dit boek vlot werd uitgegeven. Met redacteur, vormgeving, marketing,... en de hele santeboetiek.

Dit boek is een openhartig relaas van Merels leven. Vooral het deel over MS vonden we interessant. En toch ook een dikke pluim voor Merel dat ze dit boek, ondanks de afwijzingen van de uitgeverijen, heeft uitgegeven.

Mama: ***
Kim: ***