Lezersrecensie
Verloren zielen
Het sprookje van de eeuwige zomer is een indringende roman van iets meer dan 400 pagina’s waarin Tally James je meeneemt in haar leven en je haar en haar familie leert kennen.
Tally heeft door de emotionele verwaarlozing in haar jeugd geen contact meer met haar familie. Als zij op televisie ziet dat haar jongere broer wordt beschuldigd van moord besluit zij na negen jaar terug te keren naar haar ouderlijk huis. De terugkeer naar huis brengt allerlei herinneringen naar boven. Dapper probeert zij om het schrijnende verleden een plek te geven en zich ondertussen staande te houden in het heden.
Het verhaal speelt zich af in het heden en het verleden. Je leest over het gezin en de jeugd van Tally in de jaren 1958 tot 1965. Een periode die gekenmerkt wordt door rassenscheiding en een vorm van bekrompenheid die kenmerkend is voor het leven in een kleine gemeenschap. Wat de buren van je vinden is belangrijk, je vuile was hang je niet buiten en opvallen mag niet. De andere tijdlijn speelt in de periode 1972 tot 1974. Tally keert naar huis en herbeleeft haar verleden en leert dat vriendschap en vergeving belangrijk zijn.
Door de sprongen in de tijd blijf je nieuwsgierig naar hoe het verder gaat met de familie James. Gaandeweg komen heden en verleden steeds meer samen en worden de gemaakte keuzes van Tally en haar gezinsleden duidelijk.
De sfeerbeschrijvingen en geloofwaardige dialogen zijn zo indringend en onderhuids dat je erg meeleeft met Tally, haar jongere zus en broer en oudere broer. De eenzaamheid spat van de bladzijdes en de vergiftigde sfeer in de familie is schrijnend. Zo zegt Tally over haar moeder: “Misschien heeft Margot een gat in ons gemaakt, dat nooit meer helemaal gevuld kan worden”.
Toch blijf Tally een doorzetter en vastberaden om haar gezinsleden te helpen en te zorgen dat hun moeder weer van hun gaat houden. Haar optimisme hierin is bewonderenswaardig en ondanks alles blijft ze haar humor houden: “Waarom moet ze altijd opvallen, als een kangoeroe op een theekransje”.
Het verhaal is met een vlotte pen geschreven en doorspekt met mooie zinnen: “Naarmate we volwassener worden, veranderen onze opvattingen. Het is niet zo dat we onze dromen opgeven. Soms worden ze door de realiteit ingehaald”.
Een sprookje van de eeuwige zomer is allesbehalve een mooi sprookje! Het is een verhaal over een gezin met verloren zielen waarin verwaarlozing, vriendschap en vergeving een grote rol spelen.
Tally heeft door de emotionele verwaarlozing in haar jeugd geen contact meer met haar familie. Als zij op televisie ziet dat haar jongere broer wordt beschuldigd van moord besluit zij na negen jaar terug te keren naar haar ouderlijk huis. De terugkeer naar huis brengt allerlei herinneringen naar boven. Dapper probeert zij om het schrijnende verleden een plek te geven en zich ondertussen staande te houden in het heden.
Het verhaal speelt zich af in het heden en het verleden. Je leest over het gezin en de jeugd van Tally in de jaren 1958 tot 1965. Een periode die gekenmerkt wordt door rassenscheiding en een vorm van bekrompenheid die kenmerkend is voor het leven in een kleine gemeenschap. Wat de buren van je vinden is belangrijk, je vuile was hang je niet buiten en opvallen mag niet. De andere tijdlijn speelt in de periode 1972 tot 1974. Tally keert naar huis en herbeleeft haar verleden en leert dat vriendschap en vergeving belangrijk zijn.
Door de sprongen in de tijd blijf je nieuwsgierig naar hoe het verder gaat met de familie James. Gaandeweg komen heden en verleden steeds meer samen en worden de gemaakte keuzes van Tally en haar gezinsleden duidelijk.
De sfeerbeschrijvingen en geloofwaardige dialogen zijn zo indringend en onderhuids dat je erg meeleeft met Tally, haar jongere zus en broer en oudere broer. De eenzaamheid spat van de bladzijdes en de vergiftigde sfeer in de familie is schrijnend. Zo zegt Tally over haar moeder: “Misschien heeft Margot een gat in ons gemaakt, dat nooit meer helemaal gevuld kan worden”.
Toch blijf Tally een doorzetter en vastberaden om haar gezinsleden te helpen en te zorgen dat hun moeder weer van hun gaat houden. Haar optimisme hierin is bewonderenswaardig en ondanks alles blijft ze haar humor houden: “Waarom moet ze altijd opvallen, als een kangoeroe op een theekransje”.
Het verhaal is met een vlotte pen geschreven en doorspekt met mooie zinnen: “Naarmate we volwassener worden, veranderen onze opvattingen. Het is niet zo dat we onze dromen opgeven. Soms worden ze door de realiteit ingehaald”.
Een sprookje van de eeuwige zomer is allesbehalve een mooi sprookje! Het is een verhaal over een gezin met verloren zielen waarin verwaarlozing, vriendschap en vergeving een grote rol spelen.
1
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Kitty Bruggeman
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
