Hier heeft de jonge Grossman zich aan vertild

David Grossman won onlangs de Erasmusprijs en ter gelegenheid daarvan gaf de Nederlandse uitgever, Cossee, opnieuw zijn debuut uit.
Grossman voltooide dit boek in 1983. hij was toen 29 jaar. Ik denk, te jong voor de loodzware en ingewikkelde thematiek van dit boek.
David Grossman woont zijn hele leven al in Israël en hij voelt zich zeer betrokken bij de strijd tussen de Israëli's en de Palestijnen. Hij zegt daarover: dit is een verhaal over de manier waarop een leugen een simpel en eerlijk leven binnendringt. Een verhaal over de joodse bevolking in Israël, voorvechters van de menselijke moraliteit en rechtvaardigheid , die in onderdrukkers van een ander volk veranderden.
De onverzoenlijkheid tussen beide bevolkingsgroepen houdt beide in een verlammende greep. Het is wat veel gevraagd van een jonge schrijver, wellicht nog behept met veel emoties over de thematiek, om hier een goede roman over te schrijven.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van meerdere hoofdpersonen die niet worden ingeleid. Er worden veel begrippen gebruikt die niet worden toegelicht. De schrijver bedient zich van zeer veel metaforen die niet altijd bijdragen aan de leesbaarheid van het boek.
Al met al is het een hoogst ontoegankelijk boek geworden. De lezer krijgt niets cadeau. Ik heb dan ook dagenlang met dit boek geworsteld en begreep meestal niet wat ik las.
Ik las ergens dat de verbanden tussen de vertellende personen in de tweede helft van het boek duidelijk zouden worden maar dat heb ik niet kunnen ontdekken.
De vertaler, Shulamith Bamberger , moet een helse klus hebben gehad aan de vertaling van dit boek omdat enige logica in de verhalen vaak ver te zoeken is.

Hoewel dit boek dus geen feest was om te lezen, heb ik het toch helemaal uitgelezen. In dit debuut voel je al dat hier een toekomstig groot schrijver aan het werk is. Veel passages zijn wonderschoon en meeslepend en Grossman heeft weinig woorden nodig om een bepaalde sfeer te scheppen.

Ik geef het boek drie sterren en vind het zeker geen aanrader. Het geeft toch te denken dat dit boek nu pas zijn eerste recensie op Hebban krijgt. Het is al veertig jaar oud. Ik ben wel nieuwsgierig geworden naar andere boeken van Grossman.