Vervreemding

Damon Galgut is inmiddels een schrijver die ik graag lees. Dit is voor mij zijn derde boek. Voor een introductie van de schrijver, zie mijn recensie over De Belofte. Ik lees hem graag omdat zijn proza heel toegankelijk is, hij recht voor de raap schrijft zonder vergezochte beeldspraak of lange zinnen en uitweidingen.
In een vreemde kamer is een bundel bestaande uit drie verhalen. Dat wist ik niet, anders had ik dit boek wellicht niet gekozen. Ik ben niet dol op korte verhalen maar ik moet zeggen dat ik helemaal geen last had van de korte omvang van de vertellingen omdat Galgut veel in korte tijd kan zeggen zonder iets af te raffelen.
'Roman' staat op de omslag. Ik zou eerder willen spreken van drie novellen. Kenmerkend voor de schrijfstijl van Galgut is dat hij veelal in de ik-vorm schrijft en dat voortdurend afwisselt met de derde persoon, terwijl hij met beide dezelfde persoon bedoelt. Dat klinkt misschien verwarrend maar de transparante manier van schrijven zorgt ervoor dat meteen duidelijk is wat de schrijver bedoelt.

De volgeling.
De hoofdpersoon is in Griekenland en ontmoet daar een intrigerende man. De belangstelling is wederzijds en al snel besluiten beide mannen om samen op te trekken. Gaandeweg wordt duidelijk uit welk hout de ander is gesneden. De hoofdpersoon wordt onzeker van het gedrag van de ander. Hij wordt geconfronteerd met kanten van zichzelf die hij liever niet onder ogen ziet. Dit spanningsveld wordt geïntensiveerd en leidt ertoe dat de lezer de neiging krijgt om van alles in te vullen over de aard van hun relatie. Galgut geeft echter geen krimp en laat ons in het ongewisse.

De minnaar.
Dit verhaal is min of meer een variant op hetzelfde thema, met dit verschil dat de spanning niet ontstaat tussen twee personen maar tussen de hoofdpersoon en een groepje van vier reizigers. De vijf personen ontmoeten elkaar tijdens een reis door Afrika. De hoofdpersoon is vooral gericht op een knappe jongeman die onduidelijke signalen uitzendt. De hoofdpersoon wil graag alleen zijn met hem maar dat gebeurt zeer zelden. Steeds zijn de andere drie ook aanwezig. Wederom tast de hoofdpersoon in het duister omtrent de gevoelens en intenties van de knappe jongeman. Tevens wordt de hoofdpersoon gekweld door de vraag in hoeverre hij bij het groepje hoort. Er zijn dus twee grote onzekerheidsfactoren. Uiteindelijk bezoekt de hoofdpersoon de knappe jongeman bij hem thuis in Zwitserland maar ook daar zijn ze zelden alleen en als ze samen gaan wandelen dan krijgt de hoofdpersoon geen hoogte van de ander.
De titel van dit verhaal suggereert iets expliciets dat steeds impliciet blijft.

De oppasser.
De hoofdpersoon is op reis in India met een geestelijk zieke vriendin voor wie hij zich verantwoordelijk voelt. Galgut schetst een jonge vrouw, Anna, die wellicht leidt aan een borderline persoonlijkheidsstoornis. Deze stoornis wordt gekenmerkt door verslavingsgedrag, suïcidale neigingen, promiscue gedrag en voortdurend aantrekken en afstoten van naasten. Vooral in een vreemde omgeving kan dit een zware wissel trekken op de relatie met anderen.
De titel suggereert dat de hoofdpersoon een duidelijke rol en functie heeft maar voor de hoofdpersoon zelf is dat helemaal niet duidelijk: in hoeverre is hij verantwoordelijk voor het doen en laten van Anna?

In de beide eerste novellen is sprake van een homo-erotisch spanningsveld. Dit is een geliefd thema van Galgut, zelf homoseksueel. Ik vermoed meer autobiografische aspecten in de novellen maar het is te speculatief om daarover uit te weiden.

In de literaire wereld werd dit boek hoog aangeslagen. Het stond op de shortlist van de Man Booker Prize.
Galgut schreef dit boek in 2010.
Drie sterren: onderhoudend maar niet meer dan dat. De dramatiek blijft te zeer aan de oppervlakte terwijl er voldoende aanknopingspunten zijn om tot meer verdieping te komen.