Als verdriet mag zijn

Da Costa slaagt erin om diep trieste verhalen op een hoopvolle manier te vertellen. In dit boek brengt ze het aangrijpende verhaal van Amande, een vrouw die zowel haar echtgenoot als haar kind verliest; een gebeurtenis waarvan je je afvraagt hoe iemand daar ooit van kan herstellen.

Op een gevoelige en eerlijke manier beschrijft Da Costa het rouwproces. Amande trekt zich terug in een afgelegen huis op het platteland en laat zich volledig meevoeren door haar verdriet. In deze donkere periode vindt ze de kalenders en dagboeken van Lucie, de vorige bewoonster van het huis. Tussen Lucie en haar ontstaat een onuitgesproken verbondenheid: ook Lucie verloor haar partner. De woorden die Lucie naliet, worden voor Amande een houvast. Ze vindt troost in haar gedachten en ziet in haar een voorbeeld van iemand die langzaam de weg terug naar het leven heeft gevonden.

Omringd door stilte en natuur begint Amande voorzichtig te veranderen. Zonder het te beseffen, wordt een vuurtje in haar aangewakkerd, dat telkens groter wordt. Op een dag merkt ze dat ze opnieuw mensen kan toelaten in haar leven. Uiteindelijk ontdekt ze dat ze aan haar overleden echtgenoot kan terugdenken met diepe liefde, in plaats van met verlammend verdriet.

Da Costa weet met weinig woorden veel te zeggen. Ze laat je voelen hoe verlies en hoop naast elkaar kunnen bestaan, en hoe zelfs in de donkerste momenten iets nieuws kan ontkiemen. Ze toont ook hoe iedereen op zijn eigen manier rouwt, maar dat niemand eraan ontsnapt.

Dit boek raakte me enorm. Ik kreeg enorme bewondering voor Amande die erin slaagt haar eigen demonen onder ogen te komen en ze, stukje bij beetje, weet te overwinnen. Het herinnert me eraan dat verdriet niet iets is om te overwinnen of van weg te lopen, maar een emotie die ook gewoon mag zijn.