Gemengde gevoelens

Eerlijk gezegd las ik dit boek vooral uit omdat ik graag met "Er stromen rivieren in de lucht" wilde beginnen. Dat zegt eigenlijk al genoeg. Hoewel sommige zinnen me raakten, wist het verhaal me over het algemeen niet echt mee te nemen. Het was vaak langdradig en had gerust de helft korter gekund.

Het boek vertelt over een hechte band tussen vier zussen, tot een van hen een hartverscheurende keuze maakt om afstand te nemen. Die beslissing blijft door alles heen voelbaar. Centraal staat Julia, die sterk op haar moeder lijkt. Door zichzelf en haar omgeving voortdurend te willen controleren, creëert ze onbedoeld afstand tot haar geliefden. Daarmee doet ze vooral zichzelf pijn. Sylvie zegt tegen William op een gegeven moment: "Ik wist niet dat je zoveel andere dingen verloor als je iemand verloor". Dat is ook hoe Julia zich gevoeld moet hebben. Alleen beseft ze dat pas veel later, te laat.

Haar drie zussen lijken meer op hun vader: zij dragen een zachtere, verdraagzamere liefde in zich. Dat iemand, zonder verwachtingen en zonder oordelen, in die zachtheid gaat floreren, in de liefde die zich niet laat afdwingen. "Hij was vrij om zijn leven te leiden als zijn ware, opperbeste zelf, en zij accepteerden hem."

Het verhaal kabbelt traag voort, maar in de laatste honderd pagina’s viel alles op zijn plaats. Pas toen wist het boek me echt te raken. Al met al liet het boek me achter met gemengde gevoelens.