Het verhaal nestelt zich zachtjes onder je huid.

Zevin slaagt erin om een universum te scheppen waarin je geen gamer hoeft te zijn om meegesleurd te worden. Ze bouwt een snugger verhaal uit dat moeiteloos schakelt tussen tijd en plaats, zonder ooit verwarrend te worden. De roman wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Sam en Sadie, waardoor je als lezer diep doordringt in hun binnenwereld. Hun verlangens, hun twijfels,... De flashbacks werpen licht op hun jeugd wat het heden dan weer laat verklaren. Je voelt een diepe verbondenheid met de personages.

De vriendschap tussen Sadie en Sam vormt de rode draad doorheen verschillende fases in hun leven. Hun band is gebouwd op wederzijdse bewondering en intellectuele verwantschap. Een diepe, onvoorwaardelijke verbondenheid waarin ze veel ruimte laten voor elkaars individuele vrijheid. Een vriendschap die niet draait om grote woorden, maar om kleine gebaren, gevoed door een onderling begrip dat zelden benoemd hoeft te worden. Hun liefde weerspiegelt zich in wat ze voor elkaar opgeven. In de beslissing om naar Californië te verhuizen bijvoorbeeld. Hun zorg voor elkaar helpt hen om moeilijke periodes in hun leven te doorstaan en je gaat zelf verlangen naar dergelijke vriendschap.

Sams leven is getekend door pijn, verlies en eenzaamheid. Ondanks de broze fundamenten van zijn jeugd bezit hij een opmerkelijke veerkracht en geesteskracht: hij ontwikkelde het vermogen om zich af te sluiten van pijn. Voor hem vormen games een toevluchtsoord, een plek waar hij zijn gedachten kan verzetten, waar controle en logica heersen in plaats van chaos en verlies. Games laten hem zijn pijnlijke, gemassacreerde lichaam vergeten. Toch wordt het steeds duidelijker dat ook Sam niet ongeschonden blijft door de tand des tijds; de gebeurtenissen in zijn leven graveren een diepe wonde in zijn ziel, die met de jaren steeds zichtbaarder wordt. Hij sluit zich niet alleen af voor pijn, maar ook voor liefde.

Sadie is scherpzinnig, ambitieus en zelfstandig, maar ook op zoek naar verbinding, een verlangen dat vaak onbeantwoord blijft. Haar introverte persoonlijkheid wordt immers soms misbegrepen als kil. Maar zodra ze iemand toelaat in haar hart, geeft ze zich met een roekeloze generositeit. Dat zien we bijvoorbeeld in haar complexe relatie met Dov, een man die haar bij momenten op een schrijnende manier kleineert, maar die ze ondanks alles blijft liefhebben. Haar trouw aan haar vrienden kent weinig grenzen, en juist daarom voelt het als een messteek wanneer diezelfde inzet niet wordt beantwoord.

En dan is er nog Marx: aimabel, standvastig en allemans vriend, het anker binnen de driehoek. De reden waarom het zo gemakkelijk is om van Marx te houden, beschrijft Zevin in de volgende passage: “Sam zei altijd dat hij niemand kende die vaker geluk had dan Marx... ze (Sadie) ging geloven dat Sam dat geluk niet goed had begrepen. Marx had geluk omdat hij in staat was alles als een geschenk te beschouwen.”

Hun hechte vriendschap blijkt niet altijd bestand sluimerende jaloezie, gekrenkte trots en de stille verwachtingen die nooit uitgesproken worden. Wat eerst vanzelfsprekend leek, brokkelt soms af. Ze drijven langzaam maar onvermijdelijk uit elkaar. Wie het dichtst bij je staat, draagt ook het vermogen je het diepst te raken. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ze kiezen wel voor elkaar, uiteindelijk.

Het boek legt de vinger op de wonde. Het is pijnlijk herkenbaar voor wie ooit een hechte vriendschap heeft gekend (en is verloren). Het herinnert eraan hoe intens het kan zijn om iemand in je hart te sluiten, en tegelijk hoe noodzakelijk het soms is om afstand te nemen. Zoals het eb en vloed van de getijden, komen ook goede vrienden steeds weer terug. Je draagt elkaar mee in je hart en blijft bij elkaar thuiskomen. Zevin illustreert dit wonderwel.