Onderweg

Het was al een tijd geleden dat ik me nog eens zo verloor in een boek terwijl de tijd ongemerkt wegtikte. Liften naar de hemel sleept je mee vanaf de eerste bladzijden en ontvouwt zich voor je ogen als een film. Lex Paleau schrijft met een filmische helderheid waardoor je de scènes bijna kunt zien gebeuren.

Dat betekent niet dat het verhaal nergens wringt. Het is best opvallend hoe Quinten, een onhandelbare puber, zich telkens opnieuw laat meeslepen door de families waarin hij terechtkomt, families die hem eerder uitbuiten dan helpen. Soms voelt dat wat ongeloofwaardig aan. Ook de manier waarop hij zo snel vriendschappen sluit, roept vragen op: hoe komt het dat hij zich telkens zo gemakkelijk hecht aan onbekenden?

Toch stoorde dat niet echt tijdens het lezen. Juist doordat het boek niet te diep graaft in de psychologie van de personages, blijft het tempo hoog. De schrijfstijl is vlot en toegankelijk, waardoor je door de hoofdstukken vliegt. Paleau laat bovendien ruimte voor interpretatie, wat het boek extra interessant maakt: je blijft als lezer nadenken over wat er tussen de regels door gebeurt.

Kortom, Liften naar de hemel is een meeslepend en toegankelijk verhaal dat ondanks enkele ongeloofwaardige momenten blijft boeien tot de laatste pagina.