De man die twee keer doodging

Na een schitterende opener als ‘De moordclub (op donderdag)’ had ik opnieuw hoge verwachtingen voor het tweede deel in deze serie ‘De man die twee keer doodging’. Maar opnieuw werden al mijn verwachtingen moeiteloos ingelost. Deze serie lijkt elke keer een trapje hoger te gaan en ik ben zo blij dat ik na dit boek nog twee delen te ontdekken heb. Blij, nieuwsgierig en ook een beetje op mijn hoede want kan het wel blijven beter worden? Ik geloof van wel, maar ik ben razend benieuwd naar hoe.

De 4 vrienden krijgen opnieuw een aantal moorden voor de kiezen die ze (uiteraard) willen oplossen. Deze keer werd het zelf een beetje persoonlijk, één van de slachtoffers is namelijk de ex-man van Elizabeth. Reden te meer voor deze vier fantastische zielen om alles tot op het bot uit te spitten.

En dat is voor de lezer puur genieten. Je leest dit boek alweer liefst in één ruk uit maar ik heb er bewust mijn tijd voor genomen, het zou zonde zijn om hier niet volledig mee in het verhaal te verdwijnen, om hier niet 100% van te genieten.

Je kan dit deel perfect los van de serie lezen maar ik raad ten zeerste aan om dat niet te doen. Het verhaal maakt meer indruk als je de 4 hoofdpersonages en de 2 agenten in deel 1 al leert kennen. En neem het gewoon van mij aan, een boek uit deze serie overslaan is gewoon een beetje zonde.

Ik vond het trouwens heel mooi dat de titel van het boek in het laatste hoofdstuk nog een extra betekenis kreeg. Want doorheen het verhaal lijk je te denken waar de titel vandaan komt, tot je bij het laatste hoofdstuk komt en dat allerlaatste puzzelstukje toch nog beter past.

Op naar ‘Het schot dat niemand raakte’!

"Mensen houden van slapen, en toch zijn ze erg bang voor de dood."