Tussendoortje dat doet wat het moet doen

Een poos geleden zag ik het boek De vergeten buurttuin van Sharon Gosling regelmatig voorbijkomen. Hoewel de flaptekst mij wel trok, wist ik ook al dat ik dit boek ooit een keer wilde lezen, met de nadruk op ooit. Het kreeg geen prioriteit. Het is een klassieke feelgood en daar moet ik in de stemming voor zijn. Ik zette het op mijn Storytel boekenplank voor het geval het ooit eens zover was. Recent wist ik niet wat ik wilde lezen en scrolde ik door die bewuste boekenplank. Ik vond deze roman daar terug en ging er zonder al te hoge verwachtingen in. Ik zag het vooral als een tussendoortje om weer even op adem te komen na de afgelopen periode aardig wat fantasy te hebben gelezen. Voldeed het boek aan deze eis of was het toch te simpel voor mij?

Ik begrijp heel goed waarom dit boek wordt bestempeld als feelgood. Het verhaal gaat over landschapsarchitecte Louisa die al heel lang een droom heeft om een tuin te ontwerpen die weer wat saamhorigheid terugbrengt in een gemeenschap. Toch twijfelt ze als ze de kans krijgt om een stuk grond te bemachtigen, want ze weet niet of dit nog is wat ze wil. Er gaat namelijk een hoop verdriet schuil achter de reden waarom Louisa deze droom in de ijskast heeft gezet. Daarnaast is het braakliggende fabrieksterrein in een klein kustplaatsje nogal een puinhoop. Samen met de dorpsbewoners probeert ze toch iets van dit terrein te maken.

De plot klinkt vrij voorspelbaar en dat is dan ook precies de reen dat ik het boek even liet liggen. Ik hou namelijk niet zo van ultravoorspelbare boeken, die brengen mij doorgaans niet de voldoening en het vermaak waar ik tijdens het lezen op hoop. In dit geval klopt dat ook wel, want het verhaal weet ondanks de serieuzere thema’s niet echt te beklijven. Naast Louisa speelt Harper een rol. Deze tiener heeft al heel wat uitgevreten en heeft het thuis niet makkelijk. Ze is koppig en tegendraads, maar gaandeweg zie je hoe ze zich ontwikkelt. De omgeving waarin je opgroeit speelt is van grote invloed op je leven en dat maakt de auteur met het verhaal van Harper duidelijk. Werkloosheid, criminaliteit, verslaving en armoede zijn zomaar een paar thema’s waar de dorpsbewoners mee te maken hebben.

Niet alle personages zijn even goed uitgewerkt. Sterker nog, ik ben van het derde personage zelfs al de volledige naam vergeten. Omdat het hier om een leraar gaat noemen de jongeren in het dorp hem Mr. P.. Maar hoe hij ook alweer echt heet, ik weet het niet meer. Ook voor Louisa en Harper geldt dat de uitwerking nog wel te wensen overlaat. Harper is dan het beste uitgewerkt, maar geen enkel personage weet echt te boeien. Zoals eerder gezegd geldt dit ook voor de plot, ook al is het verhaal makkelijk geschreven.

De vergeten buurttuin van Sharon Gosling doet wat het moet doen, het is een prima tussendoortje. Het is een typische feelgood met een mooi afgerond en gelukkig einde en die daardoor diepgang mist. Het boek weet niet echt te beklijven en is daardoor geschikt voor de lezer die daar geen problemen mee heeft. Ik heb dat probleem dus wel.