Lezersrecensie
Karakter gestuurde fantasy met symptomen van het tweede boek syndroom
De “Kindred’s Curse” saga van Penn Cole is zo’n serie die ik per ongeluk eens voorbij zag komen en direct mijn aandacht wist te trekken. Het eerste deel, Spark of the Everflame, is eenn typisch opbouwend verhaal dat een opmaat vormt voor de rest of de serie. Het einde van dit boek was een voorbode van het vervolg, Glow of the Everflame. Van dit tweede deel verwachtte ik dat het net zo fijn zou lezen als het voorgaande, maar ik was wel op zoek naar meer vaart in het verhaal. Kwam ik aan mijn trekken? Let op, deze recensie kan spoilers bevatten voor het vorige boek.
Het verhaal pakt de draad direct op na de laatste gebeurtenissen in Spark of the Everflame. Diem krijgt op onverklaarbare wijze de kroon op haar hoofd en is nu koningin van het rijk waarin ze woont. Dit roept veel vragen op, want waarom is een gewoon mensenmeisje uitverkoren? Of is Diem toch niet zo gewoon als ze dacht? Diem twijfelt wat ze nu moet doen, ertegen vechten of haar lot accepteren. Deze twijfels leiden haar naar het paleis, waar ze meer tijd doorbrengt met een ander vraagstuk in haar leven, Luther. Is Diem de juiste persoon op de troon en durft ze zich aan haar volk toe te wijden?
Doordat beide delen in deze serie naadloos in elkaar overlopen zit je als lezer direct weer in het verhaal. Het is niet moeilijk om de voorgaande gebeurtenissen weer voor de geest te halen, ook al legt Cole weinig meer uit. Je volgt Diem terwijl ze de grootste beslissing in haar leven moet nemen, de kroon accepteren of weigeren. Het is duidelijk dat ze er weinig van begrijpt, want waarom nou juist zij? Een mensenmeisje dat toevallig genezeres is? Dit is de vraag die de lezer ook continu bezighoudt en daarmee de rode draad van deze omvangrijke fantasy vormt. De auteur is er goed in geslaagd om Diems twijfels aan het papier toe te vertrouwen, maar ook in het weergeven van de beslissing die ze neemt en welke gevolgen dit voor haar heeft. Hierdoor leer je haar steeds een beetje beter kennen. Daarnaast krijg je meer inzicht in de bijfiguren en hun rol in dit verhaal. De cast met personages wordt uitgebreid met bijfiguren die direct al een belangrijke rol spelen en die samen een found family vormen. De focus van dit boek ligt vooral op deze personages en hun ontwikkeling, zowel op individueel niveau als in groepsverband.
Omdat de auteur meer focus op de personages legt, wordt de plot een beetje vergeten. Het verhaal beweegt zich traag voort en er gebeurt weinig spannends. Er wordt toegeleefd naar een climax, maar als puntje bij paaltje komt wordt dit meer een anticlimax. Ik was voortdurend op zoek naar een moment waarop er meer vaart in het boek zou komen. Doordat deze uitbleef heeft dit deel voor mij de typische symptomen van een tweede boek syndroom. Er is al het een en ander opgebouwd, maar nog niet genoeg om echt te beklijven. De verschuiving van plot gestuurd naar karakter gestuurd is voor het verloop van deze serie logisch, maar dit zorgt ervoor dat dit boek enorm dik voelt. Wat in feite ook klopt, want het telt bijna 700 pagina’s en zo’n 20 uur aan luistertijd. De hoofdstukken zijn van gemiddelde lengte en ondanks de dikte en het trage tempo leest het wel redelijk vlot. Toch was ik niet volledig geïntrigeerd, want ik had verwacht meer antwoorden te krijgen. Die blijven uit waardoor dit verhaal, ondanks de karakterontwikkeling, wat stuurloos voelt. Het einde maakt veel goed, want dit bestaat wederom uit een cliffhanger.
Glow of the Everflame van Penn Cole was niet helemaal wat ik ervan had verwacht en gehoopt. Desondanks heb ik me wel vermaakt en dat heeft voornamelijk als reden dat de focus ligt op de personages en hun ontwikkeling. Hierdoor kabbelt de plot wat voort, waardoor het boek wel erg dik aanvoelt. Ik geef de voorkeur aan karakter gestuurde boeken, maar voor het vermaak mag er ook wat meer vaart in het eigenlijke verhaal zitten. Dat is bij fantasy toch al een wankel evenwicht en hier is dat net een beetje zoek. Het einde wekt de suggestie dat er in het derde boek in deze serie, Heat of the Everflame, meer op het spel zal staan. Hier ben ik dan ook zeer benieuwd naar.
Het verhaal pakt de draad direct op na de laatste gebeurtenissen in Spark of the Everflame. Diem krijgt op onverklaarbare wijze de kroon op haar hoofd en is nu koningin van het rijk waarin ze woont. Dit roept veel vragen op, want waarom is een gewoon mensenmeisje uitverkoren? Of is Diem toch niet zo gewoon als ze dacht? Diem twijfelt wat ze nu moet doen, ertegen vechten of haar lot accepteren. Deze twijfels leiden haar naar het paleis, waar ze meer tijd doorbrengt met een ander vraagstuk in haar leven, Luther. Is Diem de juiste persoon op de troon en durft ze zich aan haar volk toe te wijden?
Doordat beide delen in deze serie naadloos in elkaar overlopen zit je als lezer direct weer in het verhaal. Het is niet moeilijk om de voorgaande gebeurtenissen weer voor de geest te halen, ook al legt Cole weinig meer uit. Je volgt Diem terwijl ze de grootste beslissing in haar leven moet nemen, de kroon accepteren of weigeren. Het is duidelijk dat ze er weinig van begrijpt, want waarom nou juist zij? Een mensenmeisje dat toevallig genezeres is? Dit is de vraag die de lezer ook continu bezighoudt en daarmee de rode draad van deze omvangrijke fantasy vormt. De auteur is er goed in geslaagd om Diems twijfels aan het papier toe te vertrouwen, maar ook in het weergeven van de beslissing die ze neemt en welke gevolgen dit voor haar heeft. Hierdoor leer je haar steeds een beetje beter kennen. Daarnaast krijg je meer inzicht in de bijfiguren en hun rol in dit verhaal. De cast met personages wordt uitgebreid met bijfiguren die direct al een belangrijke rol spelen en die samen een found family vormen. De focus van dit boek ligt vooral op deze personages en hun ontwikkeling, zowel op individueel niveau als in groepsverband.
Omdat de auteur meer focus op de personages legt, wordt de plot een beetje vergeten. Het verhaal beweegt zich traag voort en er gebeurt weinig spannends. Er wordt toegeleefd naar een climax, maar als puntje bij paaltje komt wordt dit meer een anticlimax. Ik was voortdurend op zoek naar een moment waarop er meer vaart in het boek zou komen. Doordat deze uitbleef heeft dit deel voor mij de typische symptomen van een tweede boek syndroom. Er is al het een en ander opgebouwd, maar nog niet genoeg om echt te beklijven. De verschuiving van plot gestuurd naar karakter gestuurd is voor het verloop van deze serie logisch, maar dit zorgt ervoor dat dit boek enorm dik voelt. Wat in feite ook klopt, want het telt bijna 700 pagina’s en zo’n 20 uur aan luistertijd. De hoofdstukken zijn van gemiddelde lengte en ondanks de dikte en het trage tempo leest het wel redelijk vlot. Toch was ik niet volledig geïntrigeerd, want ik had verwacht meer antwoorden te krijgen. Die blijven uit waardoor dit verhaal, ondanks de karakterontwikkeling, wat stuurloos voelt. Het einde maakt veel goed, want dit bestaat wederom uit een cliffhanger.
Glow of the Everflame van Penn Cole was niet helemaal wat ik ervan had verwacht en gehoopt. Desondanks heb ik me wel vermaakt en dat heeft voornamelijk als reden dat de focus ligt op de personages en hun ontwikkeling. Hierdoor kabbelt de plot wat voort, waardoor het boek wel erg dik aanvoelt. Ik geef de voorkeur aan karakter gestuurde boeken, maar voor het vermaak mag er ook wat meer vaart in het eigenlijke verhaal zitten. Dat is bij fantasy toch al een wankel evenwicht en hier is dat net een beetje zoek. Het einde wekt de suggestie dat er in het derde boek in deze serie, Heat of the Everflame, meer op het spel zal staan. Hier ben ik dan ook zeer benieuwd naar.
1
Reageer op deze recensie
