Heimweeland

Je beginhouding bepaalt hoe je een boek beoordeelt. Een nieuw boek geschreven over de DDR waar zolang geleden de Wende plaats vond
de Wende is dan interessant voor mij. Ik de loop van de tijd heb je wel een beeld over dat land en die
periode en je wilt weten of dit beeld klopt.
Als je oud genoeg bent dat heb je de muur in Berlijn zien slopen, toch heb ik nog geen roman over de
ddr gelezen. Wel heb ik de film Das Leben der Anderen gezien.
Het typerende van de DDR is voor mij is dat de mensen die op een of andere manier met deze tijd
zijn verbonden er nog een heimwee naar hebben, wat voor ons moeilijk voor te stellen is en ook voor
de mensen zelf gezien dit stuk in de groene Amsterdammer.
Dat was voor mij het uitgangspunt om dit boek te lezen.
Eigenlijk is dit raadsel voor mij groter geworden.
Wat krijg je? Een boek dat vooral gaat over een familie die wacht totdat ze weer een hotel kunnen
openen. Een hotel wat naam had. Waar wacht deze familie op, op toestemming om te beginnen van
de overheid.
Het verhaal is simpel. Een vrouw die naar verlaten plaatsen zoekt vindt een kelder van een voormalig
hotel met daarin schriften van de kinderen van die familie. Zij gaat op zoek naar hen en raak
betrokken in hun leven en beschrijft dat leven van de oorlog tot heden. Het leven van een gezin in
het grensgebied van de DDR en BRD. Die familie verlaat uiteindelijk het hotel en de vraag hoe dat
gebeurd is, onder welke omstandigheden is de uiteindelijke vraag van dit boek.
Na het lezen van dit boek kan je concluderen dat het in de DDR blijkbaar vanzelf sprekend was dat je
netjes op toestemming wachtte.
Blijkbaar lieten ze mensen in zo’n niemandsland wonen en dat maakt voor mij het raadsel van waar
dat heimwee bij de aussi’s vandaan komt groter, wat dat je goede herinneringen bewaart aan het
gebied waarin je opgroeit is normaal, ondanks de toestand van het land. Voor de aussi’s is juist de
overheid een onderdeel van die heimwee omdat deze toch op een of andere manier in veiligheid
voorzag. Dat kan ik mij indenken als inwoner van de DDR, maar hoe is dat voor deze mensen dan? Ze
hoorden nergens bij, en dat vergroot voor mij het raadsel.
Het boek gaat niet diep in op wat deze mensen nu bezielde, en dat is jammer.
Het boek is prettig leesbaar geschreven, hoewel het plot niet verrassend is. Als je een paar detectives
heb gelezen weet je wel dat de eerste verdachte het nooit heeft gedaan. De hoofdpersonen zijn niet
echt boeiend, de meesten zijn bezig van de natuur en het dagelijkse leven te genieten. De eerste
hoofdpersoon wordt zodanig vlak beschreven dat zij eigenlijk alleen maar in de roman voortkomt
om de omstandigheden van de familie de duiden. Het is voor mij eerder een streekroman.
Dat er mensen bleven wonen in de grenszone is nieuw voor mij en dat is de verdienste van de roman.

Zo zie je dat de kwaliteit van het boek niet het belangrijkste hoeft te zijn. Als het verhaal maar iets
van een betekenis voor je heeft.