een gemiste kans

Ten eerste de roman is vlot en afwisselend geschreven. We leven mee met het leven van twee mensen die elkaar ontmoeten als zij auditie doen bij de toneelacademie, de een wordt aangenomen de ander niet. Deze wordt later impresario en de eerste wordt een succesvol actrice in het buitenland. Beiden krijgen ze te maken met #MeToo, de een als dader en de ander als slachtoffer.
De aandacht wordt vastgehouden doordat het boek begint met de aanvang van het interview met de manlijke hoofdpersoon waarin hij de #MeToo beschuldiging wil weerleggen. Daar tussendoor wordt de voorgeschiedenis geschetst. De kern van het interview waar hij zwaar beschadigd uit komt, ligt aan het eind van het boek waardoor je nieuwsgierigheid blijft bestaan.
Ik heb problemen met hoe de auteur de #Metoo kwestie behandeld. In een interview zegt hij dat het boek er kwam omdat hij nieuwsgierig was naar waarom in Nederland deze kwestie vrij vlug dood bloedde.
Hij geeft er geen antwoord op en heeft een beperkte kijk op het probleem. Ik weet na het lezen van het boek niet, waarom het in Nederland nu weer stil is. Ik kan redenen opgeven maar die blijken niet uit het boek.
Die beperkte kijk ligt volgens mij aan hoe de schrijver de personen behandeld.
De manlijke impresario wordt geportretteerd als ambitieus acteur in spe die niet toegelaten wordt op de academie, en later zelf slachtoffer is van een MeToo moment als hij bij de impresario waar hij later voor gaat werken een auditie doet. Op het eind lijkt het er op dat hij zelfmoord pleegt omdat zijn schrijf/acteer ambities niet zijn uitgekomen. Dit is toch een beeld van een zielige dader, wat in de #MeToo kwestie toch niet het geval zal zijn.
Het slachtoffer is talentvol en succesvol maar loopt toch op een gegeven moment tegen de #MeToo aan, als ze verder wilt komen. Ze ondergaat het gelaten en krijgt niet waarom ze hoopt en eindigt met een kind werkend in een restaurant in Mexico, wel tevreden.
De mensen in dit boek ondergaan hun pech heel gelaten; waarom is er geen verzet, geen verdriet. Niets van dit alles wordt getoond in het boek.
Naast Lotte, het bovengenoemde slachtoffer, wordt er nog een slachtoffer opgevoerd van de impresario, dit is degene die hem in het interview confronteert met zijn gedrag. Op deze confrontatie reageert hij verkeerd waardoor hij in het nauw komt. Dit zou op zich een goede zaak zijn, als niet werd gesuggereerd dat zij het op zich lekker vond en desondanks nu wraak neemt. Op deze manier wordt toch weer het ouderwetse beeld geschetst van de vrouw als madonna of hoer.
Waarom raakt Lotte niet zwanger van een van de daders en confronteer ze degene hier mee. Waarom wordt ze niet kwaad dat haar carrière mislukt door deze heren. Met dar soort wendingen kan je de ellende van deze zaken laten zien. Waarom geen slachtoffer dat hier aan ten onder door gaat. Als schrijver kan je zo de kans grijpen om wat te laten zien.
De #MeToo kwestie gaat toch over mensen in een machtspositie die daar misbruik van maken. Voor deze mensen is macht belangrijk. Dat Reuben de mannelijke hoofdpersoon ambities voor acteren heeft is bijzaak, hij wil macht en dat uitoefenen. Het komt niet alleen in de artistieke wereld voor maar overal. Er zijn regisseurs en impresario’s die het goed doen. Je zou dan mogen verwachten dat er gekeken naar hoe dat mechanisme werkt, hoe het komt dat het uit de hand loopt. En dat is helaas niet gebeurd.
Helaas dat het boek ondanks lekker leest, het toch teleurstellend voor mij is. De schrijver heeft wat mij betreft zijn kans gemist om een belangrijk boek te schrijven.