Een literaire thriller waarbij het einde toch wel verbluffend is

Whitaker zet een psychologische misdaadroman neer met veel oog voor het mens zijn, hoe bepaalde gebeurtenissen je leven en je toekomst bepalen.

Zowel traumaverwerking als allesoverheersende, onvoorwaardelijke liefde zijn kernthema's van het boek.

Het boek kent een langzame opbouw, veel details en beeldende omschrijvingen waardoor je de situatie als een filmrol voor je ogen ziet afspelen.

Toch werd ik pas laat in het verhaal geraakt waardoor ik het boek helaas maar 3 sterren geef. Ik heb op het punt gestaan om het boek verticaal te klasseren maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet. Het einde is verbluffend! ik kreeg kippenvel en alle details van eerder werden mooi in elkaar verweven zoals yin en yang.

Waarom was ik toch niet weg van het boek?
* het vertelperspectief vanuit Patch en Saint hun beleving wisselt elke 1 a 3 blz waardoor het verhaal nogal wanordelijk en onsamenhangend binnen komt. Mijn inleving bleef beperkt.
* Ik vind het tevens jammer dat het verhaal in derde persoon vertelperspectief en verleden tijd is geschreven. Dit schept afstand.
* pas na 400 blz zat ik in het verhaal en werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Dit had ik liever al ervaren na een honderdtal blz.

Ik deel graag een fragmentje uit het boek dat eveneens mooi het verhaal samenvat:
We kunnen niet zomaar ergens anders heen. Als je naar het verleden kijkt, moet je tijdelijk het nu de rug toekeren. En als je dat doet, mis je zo ontzettend veel.