Een emotionele rollercoaster

Na de gigantische cliffhanger op het einde van het vorige boek móést ik gewoon meteen aan het derde deel beginnen. En ook dit boek had me (natuurlijk) vanaf de eerste pagina helemaal in zijn greep.

Ik blijf het prachtig vinden hoe Sarah J. Maas zoveel emotie in haar personages weet te leggen, vaak zonder dat ze die emoties letterlijk laten vallen. Ze schrijft zo beeldend over wat er in iemands ogen te lezen valt, en in dit deel vond ik het mooi hoe Feyre zich af en toe verplaatst in het hoofd van een ander personage en we zo ook hun gevoelens en perspectief konden zien. Dat gaf echt een leuke extra aan het verhaal.

Dit hele boek voelde als één grote rollercoaster aan emoties, en hoe dichter ik bij het einde kwam, hoe erger het werd. Ja, ik heb met veel plezier een traantje weggepinkt. Omdat het ondertussen het derde deel is, merk je pas hoeveel diepgang er in de personages gestopt is. Er zaten meerdere plottwists in, een paar had ik zien aankomen, maar heel wat ook totaal niet.

Het bewijst opnieuw hoe bewonderenswaardig kundig Sarah J. Maas schrijft. Hoewel ik het jammer vind om het verhaal van Rhys en Feyre grotendeels af te sluiten, ben ik wel heel benieuwd geworden naar Nesta’s verhaal.