Beeldend geschreven

Voor de Club van Echte Lezers mocht ik Vacht! van Cobi van Baars lezen. De verwachtingen waren hoog, want het leek me een mooie, gelaagde roman. Toch bleef ik na het lezen met gemengde gevoelens achter.

Wat voor mij lastig was, is dat ik geen duidelijke verhaallijn kon ontdekken. Er wordt ingezoomd op het leven van Eline, maar ik miste een duidelijke spanningsboog of ontwikkeling die het verhaal echt voortstuwt. Hierdoor voelde het soms alsof ik wat doelloos door de hoofdstukken heen dreef, zonder te begrijpen waar het naartoe zou gaan.

Dat neemt niet weg dat er momenten zijn waarop het verhaal mij wel raakte. Vooral Eline’s eenzaamheid en haar verlangen om ergens bij te horen, zijn voelbaar en herkenbaar beschreven. Op die momenten wist de roman me te raken en voelde ik de onderliggende emotie die Van Baars erin gelegd heeft.
Over de schrijfstijl van Cobi van Baars kan ik niets negatiefs zeggen. Die is namelijk sterk en beeldend. Haar taalgebruik is verzorgd en sfeervol, en ze weet met woorden een omgeving tastbaar te maken. De beschrijvingen van de schapen zijn een goed voorbeeld: ik kon ze bijna voor me zien, alsof ik er zelf bij stond. Dat is absoluut een kwaliteit die het lezen aangenamer maakte, ook al miste ik de rode draad.

Vacht! is een roman die sterk is in sfeer en beschrijving, maar voor mij te weinig houvast bood qua verhaallijn. De thematiek van eenzaamheid en erbij willen horen komt goed naar voren, maar het ontbreken van een duidelijke structuur maakte dat het boek mij niet volledig wist te overtuigen.

Een beeldend geschreven roman met sterke thema’s, maar zonder duidelijke verhaallijn die mij écht wist vast te houden.