Intrigerend tot aan het eind!

1967. Paul is dood. Dat weet de achttienjarige Thomas Fremont zeker nadat hij een nieuwe foto van de Beatles ziet. Paul is na een auto-ongeluk vervangen door een bedrieger. Bij elk nieuw album stapelen de aanwijzingen zich op. Zijn besluit de waarheid aan het licht te brengen, heeft verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt vaak terug aan de nacht waarin haar zoon Thomas verdween. Hij kwam nooit meer thuis, nadat hij werd opgepakt. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien. Totdat ze ontdekt wat haar man Robert al jaren voor haar verzwijgt. Beth neemt een beslissing. Ze wil Thomas terugzien. Hoe dan ook.

Bronja Hoffschlag heeft een fijne schrijfstijl. De lezer wordt een verhaal ingezogen dat geen thriller is, maar wel voldoende spanning geeft voor een ouderwetse whodunit. Want is Paul nu echt dood? Heeft Thomas het bij het rechte eind met zijn beschuldiging? En wat is er in 1967 gebeurd wat Thomas’ opsluiting in de kliniek rechtvaardigde? Hoe zit het met de zwarte auto’s en waarom is en blijft het gevaarlijk voor mensen om over P.I.D. te praten.

De verschillende personages zijn voldoende uitgewerkt om geloofwaardig te zijn. De lezer kan niet anders dan Beth’s buurjongen Sid in zijn hart sluiten. Hij heeft niet alleen voor zichzelf de moederrol overgenomen van zijn moeder Judith, maar ook voor zijn zusje Sadie. Sid is absoluut het personage dat het meest bijblijft, zodra je het boek dichtslaat. Ook de rol van Kirstie wordt gedurende het verhaal steeds groter, misschien wel groter en crucialer dan die van Beth, terwijl alleen Beth in de covertekst wordt genoemd.

In P.I.D. vervult Sid een sleutelpositie waardoor Beth haar wens om haar zoon Thomas terug te kunnen zien in vervulling ziet gaan. En dat is het enige punt(je) waar ik de roman niet helemaal overtuigend vind, wat net de halve ster scheelt. Enerzijds is Sid ‘oud’ voor zijn leeftijd. Zijn verstandige gedrag staat echter haaks op wat hij onbewust Beth verschaft (het drugszakje met smiley), waarmee Beth komt tot een daad die verstrekkende gevolgen heeft.
Nergens gedurende het verhaal zie ik Sids behoefte tot drugs terugkomen. Behalve misschien in zijn grote verslaving aan sigaretten, wat wel een tandje minder had gekund, maar wat voor mij een ander type drugs is. Ik zie wel Sids verstandige zelf en waar dat vandaan komt. Dit laatste is zeer overtuigend uitgewerkt door Hoffschlag. Wat ontbreekt is zijn rebellerende zelf, die er gezien het vermeende drugsgebruik ook moet zijn. Het had Sid meer in evenwicht gebracht als de lezer daar ook kennis mee gemaakt had. Nu kwam de drugs eerder over als handig bedacht.

De prachtige cover van P.I.D. verdient een regel. Een mysterieuze gele omslag, waarbij de blauwe kever pas na het lezen van het verhaal echt tot de verbeelding spreekt.

P.I.D. ontstijgt ruimschoots het niveau van ‘alleen leuk voor fans van The Beatles’. Ook voor niet-fans is de mengeling van feit en fictie die verweven zit in dit verhaal interessant. Google op de vraag; ‘Is Paul dead?’ en je komt uitgebreide complottheorieën tegen. Google op Charles Manson en je ziet meteen dat het klopt wat Hoffschlag op volstrekt originele wijze opvoert in P.I.D.

Dus is Paul nu echt dood? Geen idee, in de wereld van dit boek wordt de vraag tot in het nawoord uitgebreid en origineel beantwoord. Voor mij is dat voldoende. Ik zou P.I.D. dan ook aan iedereen aanraden die een intrigerend verhaal wil lezen.

4,5 ster