Scandinavisch goed

Jørn Lier Horst zet in zijn boek “Rode sneeuw” een aantal mooie, geloofwaardige karakters op papier. William Wisting, de hoofdpersoon, is al jaren werkzaam bij de recherche en heeft een goed team om zich heen verzameld. Hij is een nuchtere man die rustig overkomt en weet waar hij mee bezig is. Zijn dochter Line krijgt een zware dobber te verwerken. Daardoor kom je wel dichter bij haar als persoon. In dit boek passeren vele personages de revue, voor mij allemaal nieuwe personages, waardoor het soms een beetje druk en verwarrend is. Maar het is natuurlijk ook al het zevende boek over William Wisting. Dit merk je ook aan de hoofdpersonages, je voelt dat ze al het een en ander meegemaakt hebben.

De verhaallijn verloopt vlot, maar is soms ook wel complex. Van het onderzoeken van sporen tot alibi’s checken over de landgrenzen. Alles leidt tot een ontknoping die ik niet direct had zien aankomen. Af en toe hinkte ik wel op die gedachte, maar er kwam nooit een aanwijzing die mij de zekerheid gaf. De eerste vogel gaf mij al een angstig gevoel en bij de tweede wist ik zeker dat de vogels iets te vertellen hadden in de verhaallijn. Op dit punt had de auteur mij niet kunnen verrassen en had ik het bij het rechte eind. De achterflap geeft het idee dat Ove Bakkerud een grotere rol zou spelen in het verhaal, maar hij komt weinig aan bod. Het is een echte, gedegen detective en dat was ook waar ik op hoopte. De achtergrond van de auteur, hoofd van de recherché, is goed merkbaar, zoals ik al had verwacht en gehoopt. De werkwijze en het handelen van William en zijn collega’s duiden op kennis van het vak.

Door de korte hoofdstukken was het boek zo uit. Het was steeds: ”Ach, nog één hoofdstukje….” Het leest heerlijk weg, ondanks de vele personages, of misschien was dat juist wel goed om alle personages te onthouden. De stukken met de vogels en ook de hoofdstukken waar Line alleen in het huisje is en iemand buiten rond het huis hoort lopen, gaven mij de rillingen en de dwongen mij haast om verder te lezen. Het is duidelijk dat een herfst in Noorwegen met meer sneeuw gepaard gaat dan een herfst bij ons. De cover laat een glooiend landschap zien met een huisje op de achtergrond. Het voelt uitgestrekt en rustig aan, zoals dat ook in het verhaal word beschreven, dus dat strookt wel met het boek. De vrienden die van detectives houden, zal ik dit boek zeker aanraden. Dit komt mede door de auteur, je merkt aan alles dat hij weet waar hij overschrijft. Dat maakt het uniek, het geeft je een inkijkje in hoe een recherche team werkt en waar het tegen aan loopt, zowel door de misdaden als interne en buitenlandse zaken en persoonlijke aangelegenheden. Niemand is perfect, dus ook in een recherche team heb je te maken met persoonlijk leed. Of ik het boek zonder leesclub gelezen zou hebben? Dat denk ik niet, of het zou door iemand aanbevolen moeten worden.

Spanning:​ 3 Het stukje met de vogels en bij het huisje van Lin, waren echt spannend, de rest viel qua spanning wat tegen.
Plot:​​ 4 Het plot was steeds in het zicht, maar kwam pas op het einde echt uit.
Leesplezier:​ 4 Het leest erg vlot door de korte hoofdstukken en zijnsopbouw.
Schrijfstijl:​ 4 Heldere duidelijke taal die goed weg leest
Originaliteit:​ 3 Niet echt een uniek verhaal, maar de verhaallijnen komen mooi samen.
Psychologie:​ 3 De personage hebben niet erg veel diepgang, maar dat is voor dit verhaal niet persé nodig.​

Totaal: 3,5 punten

Ik heb erg genoten van dit boek en ga waarschijnlijk wel vaker iets van Jorn Lier Horst lezen.