Lezersrecensie
Incrediblybookworm over Het huisje zonder heks
Al van vroegs af aan ben ik dol op sprookjes, met een donker randje. Daarom zijn verhalen met een twist waarschijnlijk mijn favoriet. Toen ik de omslag van ‘Het huisje zonder heks’ zag was ik dan ook gelijk verkocht. Die moest ik lezen! Het verhaal doet wat denken aan het Slavische sprookje van Baba Yaga. Het huis van de oude vrouw (lees heks) staat vaak in het midden van het bos en draait op kippenpoten, waardoor het vrij kan bewegen.
Er was eens een klein, knus huisje dat midden in een bos stond. Daar woonde een heel oude heks. Het was geen gewoon huisje — het was een huisje met een hart. Je kon zien dat de heks van het huisje en gezelligheid hield. In de kast rijen met boeken, en op het zoldertje, manden vol gekleurde bollen wol, en een blokjesdeken op het bed. Maar op een dag kwam ze niet meer thuis, en het huisje bleef alleen achter.
De oude heks die er ooit woonde, kwam niet meer terug. Misschien was ze vergeten dat ze ooit hier had gewoond. Hoe dan ook, zonder haar voelde het huisje zich somber en een beetje verloren. Het begon te kraken en te piepen, alsof het zachtjes huilde om haar afwezigheid.
De seizoenen gingen voorbij. De winter had zijn witte deken over het bos uitgespreid, de lente bracht frisse groene blaadjes, de zomer zorgde voor warme zonnestralen die door de bomen vielen, en de herfst kleurde alles goud en oranje. Maar het huisje bleef wachten, wachtend op de heks die ooit vrolijk kruiden had gezocht en spreuken in haar boeken zocht.
Op een dag, terwijl de bladeren van de bomen vielen, besloot het huisje dat het niet langer kon wachten. Het voelde dat er vast ergens een nieuwe heks was die het huisje weer tot leven kon brengen. Het was tijd om op avontuur te gaan — zelf op zoek naar een nieuwe bewoner.
Het huisje wiegde zich voorzichtig op kippenpoten en begon te bewegen door het bos. Over kronkelige paden, langs glinsterende beekjes en onder hoge bomen door. Het was een beetje wankel en ouder geworden, maar het had een hart vol hoop.
De vraag rijst op: Kun je medelijden hebben met een huisje? Ja dat kan! :)
En dit prentenboek is helemaal niet eng, maar allerschattigst. Sophie Pluim neemt je mee in de gevoelens van het huisje. Een huisje dat zich eenzaam voelt en nutteloos zonder heks. Ik ben verliefd op dit boek. Zo leuk <3
De seizoenen volgen elkaar op in zachte pastelkleurtjes. De afbeeldingen vertellen ook een eigen klein verhaaltje parallel aan de tekst. Als je goed kijkt valt er nog iets anders op aan het eind.
Wat, dat blijft een verrassing en mag je zelf gaan ontdekken.
Er was eens een klein, knus huisje dat midden in een bos stond. Daar woonde een heel oude heks. Het was geen gewoon huisje — het was een huisje met een hart. Je kon zien dat de heks van het huisje en gezelligheid hield. In de kast rijen met boeken, en op het zoldertje, manden vol gekleurde bollen wol, en een blokjesdeken op het bed. Maar op een dag kwam ze niet meer thuis, en het huisje bleef alleen achter.
De oude heks die er ooit woonde, kwam niet meer terug. Misschien was ze vergeten dat ze ooit hier had gewoond. Hoe dan ook, zonder haar voelde het huisje zich somber en een beetje verloren. Het begon te kraken en te piepen, alsof het zachtjes huilde om haar afwezigheid.
De seizoenen gingen voorbij. De winter had zijn witte deken over het bos uitgespreid, de lente bracht frisse groene blaadjes, de zomer zorgde voor warme zonnestralen die door de bomen vielen, en de herfst kleurde alles goud en oranje. Maar het huisje bleef wachten, wachtend op de heks die ooit vrolijk kruiden had gezocht en spreuken in haar boeken zocht.
Op een dag, terwijl de bladeren van de bomen vielen, besloot het huisje dat het niet langer kon wachten. Het voelde dat er vast ergens een nieuwe heks was die het huisje weer tot leven kon brengen. Het was tijd om op avontuur te gaan — zelf op zoek naar een nieuwe bewoner.
Het huisje wiegde zich voorzichtig op kippenpoten en begon te bewegen door het bos. Over kronkelige paden, langs glinsterende beekjes en onder hoge bomen door. Het was een beetje wankel en ouder geworden, maar het had een hart vol hoop.
De vraag rijst op: Kun je medelijden hebben met een huisje? Ja dat kan! :)
En dit prentenboek is helemaal niet eng, maar allerschattigst. Sophie Pluim neemt je mee in de gevoelens van het huisje. Een huisje dat zich eenzaam voelt en nutteloos zonder heks. Ik ben verliefd op dit boek. Zo leuk <3
De seizoenen volgen elkaar op in zachte pastelkleurtjes. De afbeeldingen vertellen ook een eigen klein verhaaltje parallel aan de tekst. Als je goed kijkt valt er nog iets anders op aan het eind.
Wat, dat blijft een verrassing en mag je zelf gaan ontdekken.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Linda de Jong
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
In een wrak voor de Texelse kust wordt een waardevolle trouwjurk gevonden. Het is aan archeologe Emilie om het verhaal achter de jurk te ontrafelen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte in een psychiatrische inrichting. Twintig jaar later gaat Mirjam op zoek naar antwoorden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
