Lezersrecensie
Een ontroerend verhaal dat je langzaam op je in laat werken
Chris Whitaker is een Britse auteur. ´De kleuren van het donker´ is inmiddels zijn vijfde boek. Het is recent vertaald naar het Nederlands.
Het is 1975 als in het Amerikaanse dorpje Monta Clara een tiener wordt ontvoerd. Joseph ‘Patch’ Macauley verdwijnt spoorloos. Zijn beste vriendin Saint Brown zet alles op alles om hem te vinden. Als Patch uiteindelijk weet te ontsnappen, beweert hij dat hij niet alleen was. In een donkere kamer hoorde hij regelmatig een stem en voelde hij haar hand in de zijne. Het vinden van deze Grace wordt een levensdoel van Patch maar niemand weet of ze daar echt is geweest. Terwijl Patch zijn zoektocht begint, begint Saint de hare. Niet naar Grace maar naar de mogelijke dader van de ontvoering…
De strijd van Patch is niet compleet zonder de strijd van Saint te kennen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Whitaker er voor kiest om het verhaal vanuit beide perspectieven te belichten. Hoewel Patch en Saint niet altijd in elkaars buurt zijn, komen ze elkaar op beslissende momenten tegen en blijven ze met elkaar verbonden. In detail worden hun leven en de innerlijke worstelingen als gevolg van de ontvoering beschreven. Een ontvoering raakt niet alleen het slachtoffer maar ook de wereld erom heen. Dat thema is zeer goed uitgewerkt, evenals de karakters.
Het verhaal wordt als een terugblik in chronologische volgorde verteld. Om je enige houvast te bieden in de turbulente levens van Patch en Saint, worden de zeer korte hoofdstukken ingedeeld in perioden waarin een bepaalde gebeurtenis centraal staat. Het verhaal begint in 1975 en eindigt in 2001. Elke periode krijgt een eigen toepasselijke titel die de kern van die periode treffend omschrijft. Daarbij is er ook aandacht voor de tijdsgeest en de gebruiken in die tijd.
Whitaker gebruikt veel woorden om alles te benoemen. Soms iets teveel. Dat betekent ook dat je je aandacht erbij moet houden en je niet moet laten afleiden. Belangrijker is dat wat hij juist niet zegt en wat impliciet tussen de vele regels verborgen ligt. Terwijl je je focust op de zoektocht van Patch en Saint, zijn er ook dingen die je niet direct ziet. Stukje bij beetje komen deze aan het licht. Daardoor word je steeds nieuwsgieriger naarmate het verhaal vordert. Het is knap hoe uiteindelijk alles in elkaar grijpt en Whitaker de verschillende verhaallijnen zo weet te verbinden.
Hoewel dit boek als thriller wordt gepresenteerd, is het geenszins een klassieke thriller. Het doet eerder literair aan terwijl het ook weer elementen heeft van een psychologische roman. Het is lastig om er één label op te plakken.
De kleuren van het donker is geen boek dat je snel verslindt. Neem er rustig de tijd voor en laat het op je inwerken. Je wordt iedere keer getriggerd om door te willen lezen en te ontdekken hoe het echt zit.
Ik las dit boek via een leesclub georganiseerd door LS Uitgeverij. Dank voor het recensie-exemplaar!
Het is 1975 als in het Amerikaanse dorpje Monta Clara een tiener wordt ontvoerd. Joseph ‘Patch’ Macauley verdwijnt spoorloos. Zijn beste vriendin Saint Brown zet alles op alles om hem te vinden. Als Patch uiteindelijk weet te ontsnappen, beweert hij dat hij niet alleen was. In een donkere kamer hoorde hij regelmatig een stem en voelde hij haar hand in de zijne. Het vinden van deze Grace wordt een levensdoel van Patch maar niemand weet of ze daar echt is geweest. Terwijl Patch zijn zoektocht begint, begint Saint de hare. Niet naar Grace maar naar de mogelijke dader van de ontvoering…
De strijd van Patch is niet compleet zonder de strijd van Saint te kennen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Whitaker er voor kiest om het verhaal vanuit beide perspectieven te belichten. Hoewel Patch en Saint niet altijd in elkaars buurt zijn, komen ze elkaar op beslissende momenten tegen en blijven ze met elkaar verbonden. In detail worden hun leven en de innerlijke worstelingen als gevolg van de ontvoering beschreven. Een ontvoering raakt niet alleen het slachtoffer maar ook de wereld erom heen. Dat thema is zeer goed uitgewerkt, evenals de karakters.
Het verhaal wordt als een terugblik in chronologische volgorde verteld. Om je enige houvast te bieden in de turbulente levens van Patch en Saint, worden de zeer korte hoofdstukken ingedeeld in perioden waarin een bepaalde gebeurtenis centraal staat. Het verhaal begint in 1975 en eindigt in 2001. Elke periode krijgt een eigen toepasselijke titel die de kern van die periode treffend omschrijft. Daarbij is er ook aandacht voor de tijdsgeest en de gebruiken in die tijd.
Whitaker gebruikt veel woorden om alles te benoemen. Soms iets teveel. Dat betekent ook dat je je aandacht erbij moet houden en je niet moet laten afleiden. Belangrijker is dat wat hij juist niet zegt en wat impliciet tussen de vele regels verborgen ligt. Terwijl je je focust op de zoektocht van Patch en Saint, zijn er ook dingen die je niet direct ziet. Stukje bij beetje komen deze aan het licht. Daardoor word je steeds nieuwsgieriger naarmate het verhaal vordert. Het is knap hoe uiteindelijk alles in elkaar grijpt en Whitaker de verschillende verhaallijnen zo weet te verbinden.
Hoewel dit boek als thriller wordt gepresenteerd, is het geenszins een klassieke thriller. Het doet eerder literair aan terwijl het ook weer elementen heeft van een psychologische roman. Het is lastig om er één label op te plakken.
De kleuren van het donker is geen boek dat je snel verslindt. Neem er rustig de tijd voor en laat het op je inwerken. Je wordt iedere keer getriggerd om door te willen lezen en te ontdekken hoe het echt zit.
Ik las dit boek via een leesclub georganiseerd door LS Uitgeverij. Dank voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie
