Hoe ver zou jij gaan om een liefde te veroveren?

De pruimenpluk is het ogenschijnlijke eenvoudige verhaal van een zelfverkozen kluizenaar en misantroop die opnieuw de liefde vindt.

Mattis, een norsige man met een cynische kijk op de wereld, leeft teruggetrokken in een huisje aan een meer in een klein, afgelegen dorpje met de postbode als enige vriend. "Niemand kwam ooit eens iemand tegen, maar iedereen wist altijd alles van je" en “Woorden dienden te worden afgewogen tegen de moeite die het kostte ze uit te spreken“.

Via flashbacks krijgen we een kijkje in het verleden van Mattis. In gedachten gaat hij terug naar zijn jeugd en naar zijn oude liefdes die keer op keer stukliepen. Op zekere dag besluit Mattis dat het genoeg is met die eenzaamheid en dat het tijd is om het huis te verkopen en te verhuizen naar de stad. Maar dan ontmoet hij Elma. Een mooie, eigenzinnige weduwe die doet wat ze zelf wil. “Er zat nog veel meisje in de vrouw”. Ze worden verliefd, maar Elma blijft afstand houden. Overtuigd om haar te veroveren, bedenkt Mattis een plan met de precisie van een schaker.

Dat Dimitri Verhulst dichter is, is goed te merken. Hij verstaat de kunst om met heel weinig woorden heel veel meer te zeggen. Zijn taalgebruik is minimalistisch, er staat geen woord teveel of te weinig. Zo begint het boek begint met een herinnering aan Mattis’ ouderlijk huis en lezen we de volgende passage:

“De geur in de woonkamer, sterk bepaald door het krantenpapier op de bodem van de vogelkooi waarin de sappen van talloze kanariekakjes waren gedrongen, vermengd met zaadjes. Onze kanarie (ik zou mijn moeder kunnen citeren) at zaden zoals ik chips, zodat er meer op de grond lag dan er in het eetgat was gegaan."

In een klap sta je in die woonkamer met die kanarie in een kooi, ruik je die indringende geur en heb je een beeld van de kleine Mattis en zijn moeder. Zo ontvouwt er zich tussen de regels door een veel groter verhaal dan het dunne boekje op het oog lijkt te bieden

De pruimenpluk had deprimerend kunnen zijn. Mattis had je als ware anti-held tegen de haren in kunnen strijken. Maar de heerlijke zwarte humor, je moet er wel van houden, zorgt ook voor een glimlach en maakt dat je als lezer toch wel sympathie kan voelen voor Mattis. De manier waarop Mattis Elma verovert is verrassend, zo niet schokkend, en wordt in het verhaal zorgvuldig opgebouwd. Het einde is mooi afgerond, maar laat ruimte over voor vragen. Wat gaat de toekomst brengen? En wie is hier de winnaar?

In dit boekje schittert het prachtige taalgebruik. De pruimenpluk moet het niet hebben van de dikte (slechts 151 pagina’s) of een spannend verhaal. Wie bereid is om tussen de regels te lezen, vindt een ode aan het kleine leven, het verlangen, de eenzaamheid en het volgen van je eigen weg. En zo stemt dit kleinood tot nadenken over je eigen leven; doe ik wel wat ik zelf wil? Of laat ik mij een bepaalde kant op marcheren door wat anderen van mij verwachten?