Ode aan het vinden van innerlijke kracht in de natuur

Als dertiger Tamsin Calidas en haar man Rab in hun hippe Londense buurt te maken krijgen met geweld, slaat de twijfel toe: “Is dit wel de plek waar we willen leven en waar we onze toekomstige kinderen willen grootbrengen?”. Tegen alle twijfels en adviezen in kopen ze een vervallen boerderij (een croft) op een afgelegen eiland voor de Schotse kust. Hier willen ze een nieuw bestaan vol rust en vrijheid opbouwen. Na aankomst blijkt het niet de droom te zijn waar ze op hoopten. Ze ondervinden tegenslag en de eilandbevolking is op zijn zachtst gezegd niet blij met de komst van de stadse buitenstaanders. ‘Ik ben een eiland’ is Tamsin Calidas' memoir die ongeveer 20 jaar van haar leven omspant. Elk hoofdstuk wordt vooraf gegaan aan één van haar foto’s die, net als haar teksten, een sfeervolle eenzaamheid uitstralen.

Dat Tamsin een begenadigd schrijfster is, is meteen duidelijk. De complexe, beeldende schrijfstijl vol (natuur)observaties valt vanaf de eerste bladzijde op. Misschien is het zelfs wat veel van het goede. De ene poëtische zin wordt aan de volgende geregen, waardoor je na een paar bladzijden snakt naar een eenvoudige zin. Gaandeweg went dit en komt hier meer balans in door de toevoeging van meer verhalende passages en conversaties.

“In de dampende schemering wordt het gras doorschoten met vreemde lichten en schaduwen. Aan de horizon gaat de wind liggen terwijl de zon nog diep nagloeit, waardoor de ruige luchten oplichten als een sinister voorteken. Zo is het altijd wanneer een lege maan opkomt en het tij heel laag zakt.”

Tamsins verhaal is grimmig, deprimerend zelfs. De schrijfster lijkt, ook vóór haar tijd in Schotland, te worstelen met haar plek in de wereld. Op het eiland maakt ze heftige dingen mee; er wordt vernederd, gediscrimineerd en er is verlies. Tijdens het lezen bekruipt je het gevoel dat het wel erg veel pech is of dat Tamsin zich misschien teveel aantrekt of te koppig is. Maar er zijn ook momenten van hoop en geluk. Tamsin houdt oprecht van het alleen zijn en ze put kracht uit zichzelf en uit de natuur. Ze vindt ook vriendschap en omschrijft hoe ze in staat is de mensen die haar kwaad doen te vergeven. Haar veerkracht en haar vermogen tot vergeving zijn bewonderingswaardig. Hiermee stelt 'Ik ben een eiland' vragen. Op welke momenten voel jij je niet thuis op de plek waar je woont? Ligt dat altijd aan de ander of heb jij hier zelf ook een rol in te spelen? En accepteer je dat je door je anders-zijn, of simpelweg door man-of vrouw-zijn, een bepaalde rol moet aannemen? En niet in de laatste plaats: uit welke bron haal jij jouw kracht?

In de stroom van ‘ik vertrek en zie mij eens gelukkig zijn in the middle of nowhere verhalen' is dit een welkome tegenhanger. 'Ik ben een eiland' is een boek over je gevoel volgen, tegen de stroom in. Over je plek vinden binnen een gemeenschap die jou, of die jij, niet begrijpt. En over kracht putten; uit jezelf en uit de natuur. Een boek dat zich, door de maatschappelijke vragen en complexe schrijfstijl, leent voor een leesclub of nabespreking.