Grappig en bij vlagen ontroerend

De cover;
Ik vind de cover de sfeer van het huis waarin Frank Derrick woont mooi weergeven. Kater Bill op de schouder van Bill, maar wat ik na het lezen van het boek niet begrijp is, waarom er een kalende oude man opstaat, terwijl Frank een volle bos lang grijs haar heeft. Dat doet voor mij afbreuk aan de cover. De cover krijgt voor mij een 7
De reden;
Ik mocht voor De Perfecte Buren dit boek lezen. Het boek trok mij aan. Ik was benieuwd of het leven van een doorsnee 81-jarige man boeiend genoeg zou zijn voor een heel boek. Met dank aan uitgever De Fontein voor het beschikbaar stellen van het recensieboek.
Het verhaal;
Frank Derrick is een 81-jarige man die nog zelfstandig woont. Hij woont samen met zijn kater Bill. Op de dag van zijn 81e verjaardag wordt Frank aangereden door de plaatselijke melkwagen. Frank is behoorlijk gewond, en moet met zijn arm en been in het gips. Zijn dochter, die in Amerika woont, regelt thuishulp voor Frank. Frank voelt er niets voor. Altijd zelfstandig geweest en nu een wildvreemde over de vloer die hem komt helpen. Kelly, de thuishulp, blijkt heel anders dan hij verwacht en Frank gaat zelfs uitkijken naar de bezoeken van Kelly. Ze brengt leven in de brouwerij en zorgt ervoor dat Frank weer meer zin in het leven krijgt.
Mijn mening;
Het boek begint met een proloog, die mij pakte en mij herkenbaar voor kwam. Zowel mijn schoonmoeder als mijn oma kwamen direct naar voren bij zijn begin “Ik ben eenentachtig. Waarschijnlijk hoor ik dat tegenwoordig heel vaak te zeggen. O, wat bent u nog kras! Hoe oud bent u?. Ik ben eenentachtig. Dat soort dingen”. Of de heerlijke “Ik ben eenentachtig. Kom binnen. Ga zitten. Zeg, waarom betuttel je me eigenlijk niet, zoals toen ik een kind was? Controleer maar even of ik ze nog op een rijtje heb. Praat op luide toon, met zo’n babystemmetje”. Ik vond dat zo treffend opgeschreven, dat ik vol verwachting aan het boek begon. Ik mocht de hoofdpersoon Frank Derrick, 81 jaar direct. Een heerlijk oudere man, die nog zelfstandig woont samen met zijn kat Bill. Vanuit zijn oogpunt komen allerlei alledaagse zaken voorbij, zoals colporteurs, telemarketeers die hem allerlei zaken proberen aan te smeren, maar ook wordt duidelijk dat deze bezoekjes en telefoontjes zo’n beetje het grootste deel beslaan van zijn contacten met andere mensen. Zijn dochter woont in Amerika en daar e-mailt hij onregelmatig mee via de computer in de plaatselijke bibliotheek. J.B. Morrison creëert zo een bejaarde die aan de ene kant nog wel midden in de maatschappij staat, gebruik maakt van nieuwe technologieën, maar tevens ook een eenzaamheid uitdrukt. Als Kelly in zijn leven verschijnt wordt de eenzaamheid eigenlijk alleen nog maar meer benadrukt. De ene dag in de week dat ze komt staat duidelijk gemarkeerd op zijn kalender en Frank is helemaal gefocust op haar bezoekjes, zoals de schrijver mooi benadrukt met “Dankzij Kelly Christmas had Frank ’s- ochtends zin om uit bed te komen. Ze was net een kunstheup. Zijn halve aspirine per dag. Ze was zijn traplift en zijn rollator, Kelly was zijn steunbeugel en zijn telefoon met extra grote toetsen. Ze was zijn badlift. Ze was zijn makkelijk vast te houden schaar, zijn ’s werelds makkelijkste pottenopener en zijn extra lange schoenlepel. Kelly was alle vitaminesupplementen die hij nodig had”. Kelly en Frank worden door J.B. Morrison heel geloofwaardig neergezet. Hun interacties vormen een ontroerend, en ook herkenbaar beeld. Frank, die zich optrekt aan Kelly. Verknocht raakt aan haar, terwijl Kelly eigenlijk de zeer bekwame thuishulp is, die haar cliënt mag, maar ook ziet als een van de vele cliënten. Dat maakt dat het boek een mooi voorbeeld is van de huidige tijd. De oudere man op zoek naar contact, om zijn eenzaamheid te doorbreken en de thuishulp die even een aantal uurtjes per week komt helpen tot de volgende cliënt zich aandient. Het feit dat Kelly slechts tijdelijk er voor hem zal zijn, leidt tot enkele hilarische momenten, die tevens een bepaalde tragiek uitstralen, waarin Frank van alles bedenkt en onderneemt om Kelly langer in zijn leven te kunnen houden. De actualiteit en de herkenbaarheid maken het (buiten)gewone leven van Frank Derrick zeker tot een boek dat de moeite waard is om te lezen.
.
Conclusie;
Het boek is bij vlagen humoristisch, tragisch, ontroerend, maar helaas ook langdradig. Teveel van het dagelijkse leven en de beslommeringen van Frank, die wel steeds net iets anders worden beschreven, maken voor mij dat het net teveel van hetzelfde wordt en waardoor mijn aandacht verslapte. Ik denk dat het boek wat dunner had gekund zonder aan kracht van de eventuele boodschap te verliezen. De prachtige personages van Frank Derrick, 81 jaar, Kelly en een aantal bij personages, zoals Smelly John en Frank Flowers zijn een absoluut pluspunt van het boek. Het boek krijgt alles bij elkaar genomen van mij een dikke 3 sterren.