Precies mijn smaak

In Stockholm wordt in een houten kist het lichaam van een jonge vrouw gevonden, ze is met zwaarden doorboord alsof ze deel uitmaakte van een mislukte goocheltruc. Het is alleen geen ongeluk: iemand heeft dit angstaanjagende tafereel tot in de kleinste details voorbereid. Rechercheur Mina Dabiri wordt op de zaak gezet en al snel wijzen de aanwijzingen richting een wereld waarin illusies, manipulatie en misleiding centraal staan. Om dat doolhof te doorgronden klopt Mina aan bij mentalist Vincent Walder, een man die bekendstaat om zijn vermogen om door mensen heen te kijken.

-- Een dodelijke illusie ---
De eerste samenwerking tussen Mina en Vincent is behoorlijk stroef: hij is eigenzinnig, impulsief en heeft de nodige autistische trekjes, zij houdt van orde, routine en controle. Hoewel de collega’s van Mina hun twijfels over Vincent Walder hebben, blijkt juist zijn bijzondere blik essentieel om alle raadsels te ontrafelen. Terwijl de tijd doortikt en de dreiging groeit, komen niet alleen de geheimen van de dader aan het licht, maar ook die van Mina en Vincent zelf.

De kist vol zwaarden is uiteindelijk nog maar het begin. Al snel volgt een tweede moord, net zo macaber en zorgvuldig in scène gezet. Mina en Vincent beseffen op dat moment dat ze te maken hebben met iemand die zijn publiek wil verbijsteren, iemand die de politie uitdaagt om zijn spel te doorzien. Elke aanwijzing is dubbelzinnig: wat in eerste instantie oogt als hard bewijs, blijkt vervolgens een vorm van misleiding te zijn. Wat eerst op een toevalligheid lijkt, wordt later een zorgvuldig geplaatst signaal.

--- De volgende valstrik ---
De speurtocht voert langs stoffige opslagboxen met theaterrekwisieten, kleine clubjes illusionisten die elkaars trucs ontleden en online fora waar obscure kennis wordt uitgewisseld. Oude goochelacts worden opnieuw bekeken: doorboringen, ontsnappingen, handelingen die het publiek verwarren omdat timing en verwachting je ogen foppen. Voor Mina en Vincent is dat frustrerend en verslavend tegelijk. Je voelt al lezende de druk: de dader zet telkens een halve stap vooruit, dwingt het onderzoek in een ritme dat hij zelf bepaalt en laat net genoeg kruimels achter om ze te lokken naar de volgende valstrik.

Ondertussen groeit de impact op het team van Mina. De media hijgen in hun nek, getuigen klappen dicht of spreken in omfloerste toespelingen, en elk lek kan de zaak ontsporen. Läckberg en Fexeus gebruiken korte hoofdstukken en subtiele perspectiefwissels om dat gevoel van haast en onrust vast te houden. Je bladert door omdat elk stukje net te vroeg stopt, precies zoals een illusionist je blik een fractie te snel wegtrekt van wat écht belangrijk is.

--- Mina en Vincent ---
Wat Box zo sterk maakt, is de wisselwerking tussen de hoofdpersonages. Mina Dabiri is een rechercheur met een extreme behoefte aan orde en structuur. Daarnaast heeft ze ook nog eens ieder moment van de dag last van smetvrees. Haar routines, strakke planning en controleneiging helpen haar in het werk, maar maken haar ook kwetsbaar. Ze is scherp en zorgvuldig en zoekt houvast in patronen—totdat de zaak haar dwingt juist buiten die patronen te denken.

Vincent Walder is haar tegenpool: chaotisch, hyperalert op de kleinste signalen, sociaal soms onhandig, maar briljant in het lezen van mensen. Héi kent de valkuilen van het brein—hoe framing werkt, hoe je verwachtingen stuurt, hoe je iemand iets láát zien dat er niet is. Vincent is geen tovenaar die alles ineens oplost, maar hij prikt wel gaten in aannames, waardoor het team opnieuw moet kijken. En precies daar ontstaat chemie: Mina dwingt hem te onderbouwen, Vincent dwingt haar te twijfelen.

Samen zijn Mina en Vincent allesbehalve een gelikt superduo, maar twee mensen met rafelranden die elkaar op het juiste moment scherper maken. Hun gesprekken zijn soms komisch, soms pijnlijk eerlijk. Je krijgt genoeg van hun privéleven mee om ze te begrijpen zonder dat dit het tempo sloopt. Dat zorgt ervoor dat je niet alleen zo snel mogelijk doorleest voor de ontknoping; het is minstens zo spannend om te zien hoe ze omgaan met angst, falen en die ene fout die ze liever niet onder ogen zien.

--- Opbouw, stijl en spanning ---
Box is een dikke pil, maar leest verrassend vlot. De korte hoofdstukken zijn bijna scènes uit een serie: compact, helder en altijd eindigend op een klein haakje. De wereld van mentalisme is geen gimmick; het bepaalt hoe je het verhaal ervaart. Alles draait om aandacht: waar kijk je wél naar, wat mis je en wie stuurt die blik? Daardoor voelt het boek tegelijk klassiek (politieonderzoek, forensische details, informanten, druk van bovenaf) en fris (de denklijn via illusies en verwachtingsmanagement).

De sfeer is typisch Scandinavisch: koel, grauw, met onderhuids een pulserende dreiging. Stockholm wordt niet als ansichtkaartdecor neergezet, maar als een stad die kieren en schaduwplekken heeft waar iemand onzichtbaar kan verdwijnen. De moorden zijn macaber, maar nooit zonder reden; ze passen in de logica van de dader en in het thema van het boek. Hetzelfde geldt voor de ontknoping: die is strak getimed en ‘eerlijk’ binnen de regels die de auteurs eerder hebben neergelegd. Zodra de truc is uitgelegd, denk je: natuurlijk—hoe kon ik dat niet zien?

--- Precies mijn smaak ---
Ik had nog nooit eerder iets van Camilla Läckberg gelezen, maar dankzij deze samenwerking met de bijzondere Henrik Fexeus viel ik meteen met mijn neus in de boter. Box is precies mijn smaak: intelligent, meeslepend en net even anders. Vooral Mina Dabiri en Vincent Walder vond ik geweldig: twee hoofden die totaal anders werken en elkaar daardoor scherper maken. Ze zijn niet alleen handig voor het plot; ze zijn voluit personages met eigenaardigheden, kwetsbaarheden en groei.

De combinatie van klassieke politielijnen met mentalistische denksprongen werkt hier fantastisch. Het maakt de puzzel rijker en de spanning gelaagder. Ja, er zijn veel personages en je moet er soms even je hoofd bij houden, maar de kern—Mina, Vincent en de truc als denkmodel—blijft glashelder. Wat mij het meest bijblijft, is dat dit boek je dwingt opnieuw te kijken: naar wat je voor wáár aanneemt en naar hoe makkelijk je je aandacht laat sturen. Het is méér dan een whodunit; het is een verhaal over waarnemen, framing en controle.

Kortom: Box is een dikke aanrader voor iedereen die houdt van Scandinavische spanning met een originele twist. Het is het eerste deel rond Mina en Vincent en ik ben alvast verkocht—dit duo wil ik absoluut blijven volgen.

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/