Een huis dat je in je stoutste dromen niet zelf zou bedenken

De schrijfstijl van Susanna Clarke was voor mij nog helemaal nieuw. Des al niettemin was het zeker geen slecht dubuut voor mijzelf.

Het boek Piranesi neemt je mee in een wereld die je jezelf niet meteen kunt voorstellen. Een wereld waar niet iedereen aan zou denken als je aan een totaal andere wereld denkt. Waar water een grote rol speelt. Voor je het weet staat een hele vestibule (ruimte) onder water. Het is daarom belangrijk om hier achter te komen wanneer dit allemaal gebeurt. Piranesi die zich in deze wereld begeeft heeft dit door. Hij Noemt deze wereld ook het huis. Hij is niet de enige die hier is samen ‘De Ander’ vergezelt hem ook. Iedere week spreken ze samen een uur af. Nooit langer dan 1 uur want de de Ander houdt van punctualiteit. Samen proberen ze dingen uit hoe het in elkaar zit in het huis. Waarbij de Ander een wetenschapper is. Piranesi verteld ons dat hij zichzelf ook een wetenschapper vind. Omdat hij alle informatie met hem deelt. En hij toch kostbare informatie kan overgeven. Naast de twee mannen is er nog genoeg leven in het huis er zijn namelijk vogels vissen en andere zeedieren. Toch is het een eenzame plek.

Door het boek heen ga je door de gedachten stroom van Piranesi. Het kan in het begin nogal verwarrend zijn maar door het boek heen krijg je de antwoorden op de brandende en verwarrende vragen die je in het begin had. Des ondanks de verwarring in het begin krijgt de schrijfster het voor elkaar om je toch nog geboeid door te lezen. Aan het einde van de tunnel is het licht een licht dat je wilt zien. Dat gebeurt ook bij dit boek. Je wilt graag weten hoe het afloopt.

Door het boek heen wordt Piranesi gewaarschuwd door de Ander dat er een ander persoon is in hun wereld. Een persoon met slechte bedoelingen. Wat deze bedoelingen zijn moet de lezer zelf achter komen.