Rauwe psychiatrie in een niet zo ver verleden

De roman met de opvallende titel 'De haha' van de mij onbekende Britse schrijver Jennifer Dawson sprong mij in het oog. Het blijkt om de heruitgave te gaan van een boek dat geschreven werd in 1961 door een schrijfster die in 2000 op 81-jarige leeftijd overleed.Ik begon onbevangen en zonder enige voorkennis aan dit boek, maar stelde al gauw vast dat het eerder kryptisch en soms zelfs onbevattelijk was geschreven. Als ik de lange en uitstekende referentie van Gea Kuipers op Hebban lees (nadat ik het boek eerst zelf uitlas), realiseer ik me, dat het in dit uitzonderlijke geval wellicht beter was geweest dat ik deze referentie eerst had gelezen, alvorens in het boek te duiken en er ten volle van te kunnen genieten. Want het blijft uiteraard een universeel en uniek thema : de menselijke psyche en hoe broos deze is, vooral in de interactie met andere menselijke psyches. Ik realiseerde me dat het boek wellicht ook autobiografisch is en dat de schrijfster vanuit haar eigen leefwereld verslag uitbrengt van haar opname in de psychiatire. Het is in ieder geval geen opbeurende gebeurtenis. Tijdens de revalidatie klampt de hoofdpersoon zich vast aan een andere "patiënt". Wellicht heeft haar dit geholpen naar de terugkeer naar de "gewone wereld", waarvoor ze blijkbaar ongeschikt was geworden. Al bij al geen boek om vrolijk te worden, maar toch wel een interessant tijdsdocument.