Niet mijn theekopje

Martin Michael Driessen is, naar aanleiding van zijn boek 'Liefde in het Derde Rijk', opnieuw in mijn leesbelangstelling gekomen. En dus las ik kort na elkaar 'De Pelikaan' (4 sterren), 'De Heilige' (2 sterren) en 'Rivieren' (5 sterren!). Onregelmatige scores dus. Maar met dit boek 'Gars', blijkbaar zijn eerste publicatie uit 1999, die de schrijver heeft heruitgegeven in 2020, slaat hij wat mij betreft de plank volledig mis. Het verhaal situeert zich in de middeleeuwen maar staat bol van de absurditeiten, trivialiteiten, gezwollen taalgebruik en anachronismen. Het lijkt wel of de schrijver de lachers op zijn hand wil krijgen, maar bij mij werkt het helemaal averechts. Ik vond het een ergerlijk boek. Uiteraard beheerst Driessen de kunst van het schrijven, maar wat de zin is van deze 'Gars' blijft voor mij een mysterie? Na mij gedurende 40 lange bladzijden geworsteld te hebben, heb ik het boek definitief gesloten. Laat het er ons maar op houden dat het genre en de thematiek mij niet liggen. En ook gekunsteld amusement (zoals je dit ook vindt in sommige werken van Marnix Peeters en Herman Brusselmans) zijn aan mij niet besteed. Jammer voor het onmiskenbare talent van de schrijver.