Groot fan

Ik heb eerder het boek 'Het zoutpad' met veel plezier, maar zeker ook met verwondering en bewondering gelezen. Raynor Win weet met haar bijzonder schrijfstijl alledaagse dingen bijzonder te maken, waarbij je met haar mee de verwondering en soms ook de bezieling voelt en proeft. Ik was erg benieuwd of dat haar in het volgende boek weer zou lukken. Zeker ook omdat dit niet meer gaat over een reis en los van dingen raken. Of misschien ook weer wel. Het beschrijft in ieder geval wat zij en Moth weer op pakken wanneer ze hun wandeling op het kustpad beëindigen. Waar ik me soms in het eerste boek verwonderde of de schijnbaar naïeve opstelling van Raynor, blijkt dit in het tweede boek eigenlijk niet naïef maar iets wat bij haar past en een lange geschiedenis heeft. Met name het stuk waarin ze afscheid neemt van haar moeder en de struggles beschrijft die ze heeft ervaren in haar jeugd zijn mooi en gevoelig. De wanhoop ligt altijd maar een klein beetje verder, waarbij de natuur voor haar en Moth de ware ankers zijn die hen op hun plaats houden. Gek genoeg leest daarin
het laatste deel waarin ze weer gaan wandelen (ditmaal door onherbergzaam IJslands gebied), minder prettig weg. Waar ik na het lezen van het zoutpad bijna niet kon wachten mijn eigen wandelschoenen aan te doen, trok de wandeling naar IJsland mij eigenlijk niet. Ik hoop dat Raynor Win nog meer mag schrijven het liefst dicht bij huis, zowel wat betreft zichzelf als over de natuur die zij om zich heen ervaart op de voor haar zo unieke wijze.