Het Geheime Avondmaal is het zoveelste boek dat meegezogen wordt in de stroom van vermeende Da Vinci Code klonen. In de meeste gevallen, van wat ik heb gelezen tenminste, is dit onterecht. Dat geldt ook voor het boek van Javier Sierra. Het verhaal speelt zich om te beginnen geheel af in 1497, het jaar waarin Da Vinci het Laatste Avondmaal voltooide.
Daarnaast is het centrale thema van het boek het contrast tussen de toenmalige religieuze richtingen. De opvatting van het Vaticaan tegenover die van “ketterse” afsplitsingen, zoals de Katharen.
De nadruk op dit aspect betekent dat het boek niet voor iedereen even makkelijk leesbaar zal zijn. Een meer dan middelmatige interesse in godsdienst geschiedenis lijkt bijna een vereiste te zijn om het verhaal goed te kunnen volgen. Dat geldt overigens ook voor de benodigde kennis van het kunstwerk Het Laatste Avondmaal. Het verdient aanbeveling een goede reproductie (op internet vrij makkelijk te vinden) bij de hand te houden, want Sierra beschrijft uiterst gedetailleerd hoe de muurschildering is opgebouwd. Als je niet voor je kunt zien wat hij bedoelt, ontgaat je de essentie van het verhaal.
Is het daarmee ook een goed verhaal?
Het gegeven is ontegenzeggelijk interessant. Sierra laat je als het ware zowel in de gedachte van Da Vinci als in die van zijn tegenstanders kruipen en dat levert een boeiend historisch perspectief op. Het zou ook een spannend verhaal kunnen opleveren, als Sierra zich niet zo had willen profileren als meester raadsel bedenker. Het aantal puzzels dat opgelost moet worden door de hoofdpersoon, is veel te groot om het overzicht te behouden.
Het thema van de verborgen symboliek in Het Laatste Avondmaal is interessant genoeg. Om daar nog diverse subplots aan toe te voegen, die ieder weer hun eigen op te lossen raadsels hebben, maakt het geheel nogal verwarrend en haalt de spanning eruit. Op een gegeven moment wilde ik gewoon weten wat er nou met die muurschildering aan de hand was, zonder weer lastig gevallen te worden met allerlei randfiguren, die uiteindelijk voor de plot geen doorslaggevend belang hebben.
Ik heb jaren geleden de Naam van de Roos van Umberto Eco gelezen, wat ik qua thematiek een veel betere vergelijking met Het Geheime Avondmaal vind dan de Da Vinci Code. Hoewel ik geen enorme fan van Eco ben, vond ik dat boek perfect opgebouwd. Spannend, erudiet en meeslepend.
Ongetwijfeld heeft het gedeeltelijk als voorbeeld gediend voor Sierra, maar helaas heeft hij het bij lange na niet kunnen evenaren.