De Vloek van de Nevelhorst

Ik las het spookachtige 'De Vloek van de Nevelhorst' van Marieke Frankema. De cover van het boek geeft een duister beeld van een spookachtige oude hoeve en weerspiegelt heel mooi de beklemmende sfeer die in het gehele boek aanwezig is. Het past ook perfect bij het genre, dat omschreven kan worden als een gothic dark fantasy met een klein vleugje horror.

In het boek volgen we verschillende verhaallijnen in verschillende tijdperken. In het 'nu' volgen we Floor, journalist en spokenjaagster, die teruggaat naar de plek waar ze met haar ouders voor het laatst gelukkig is geweest om uit te vinden wat er precies is gebeurd. Tijdens hun verblijf is er namelijk iets gebeurd waardoor hun geluk stukje bij beetje werd weggevreten. Die nasleep volgen we in een van de andere lijnen, met het verhaal van de kleine Floortje.

Ook volgen we het verhaal van Fredegunde en Diederich van de Nevelhorst, die leefden in de 11e eeuw en dat is waar het allemaal begon. Het wisselen tussen de perspectieven gaat heel subtiel, de eerste hoofdletter van het hoofdstuk geeft aan vanuit welk perspectief het verhaal verder gaat: een speelse letter voor de kleine Floortje, gotische letters voor Fredegunde en Diederich, een standaardletter voor de volwassen Floor. Dit is echt goed gedaan, het is meteen duidelijk vanuit welk perspectief het verhaal verder gaat zonder dat het extra woorden of uitleg vergt.

Het verhaal speelt zich grotendeels af op en bij De Nevelhorst, in de 11e eeuw een kasteel waar Diederich en Fredegunde de heer en vrouwe zijn en met strakke hand hun landgoederen bestieren. In het heden is De Nevelhorst een boutiquehotel, van buiten charmant, maar om duistere reden is liefde daar geen lang leven beschoren.

Floor, in het eerste hoofdstuk beschreven als zelfbenoemd spokenjaagster, kan contact maken met geesten en entiteiten, en dat is waar het verhaal in de kern om draait. Sommige van die entiteiten draagt ze als gidsen met zich mee, die haar helpen op haar weg. Andere zijn minder goedaardig.

De problemen van de ouders van Floor en de weerslag die dat had op het functioneren van de kleine Floor, het in het reine komen met die gebeurtenissen en daarvan leren en groeien vormen samen een van de centrale thema's in het boek.

De personages zijn heel sterk neergezet. Floor is een sympathieke jonge vrouw die, zoals genoemd, veel heeft meegemaakt. Dit heeft haar gevormd tot wie ze nu is. Fredegunde daarentegen is heel wat minder sympathiek. Ergens in mijn aantekeningen omschreef ik haar als 'rotwijf'. Maar ook zij is niet alleen maar slecht, en het boek laat je zowel een hekel aan haar krijgen als medeleven voelen. Dat is echt knap gedaan!

Het taalgebruik is verzorgd en beeldend, niet uitgesproken poëtisch, maar met een prettig, vloeiend ritme dat het verhaal draagt. Frankema weet ook moeiteloos de beklemmende sfeer van het spookkasteel op te roepen – je krijgt er bijna echt kippenvel van. Het verhaal heeft een rustig tempo en wordt zorgvuldig opgebouwd.

Het verhaal is een mooie nieuwe versie van het klassieke spookhuis met een geest die door niet-afgeronde zaken aan het leven vastgekluisterd blijft. Er zitten een aantal leuke vondsten en knappe wendingen in het verhaal, die ik om spoilers te voorkomen hier niet nader zal beschrijven.

Als je houdt van luchtige en vrolijke sprookjes en 'ze leefden nog lang en gelukkig', dan kun je dit boek beter laten liggen. Maar als je net als ik niet vies bent van een duister verhaal, met emotionele wendingen en ook een beetje griezelig, dan is dit absoluut een aanrader.

Voor mij een ruime 4*.