Langdradig en vermoeiend

Frank Edward Peretti (1951) is een Canadese veelschrijver van zogeheten ‘christelijke thrillers’. Het geloof en het bovennatuurlijke zijn terugkerende onderwerpen in zijn boeken. Samen met zijn vrouw woont deze verhalenverteller in de Amerikaanse staat Idaho. In deze uitgestrekte omgeving schrijft hij zijn boeken en leidt hij de kerkdiensten. Illusie is zijn nieuwste relithriller en verscheen bij uitgeverij KOK.

Mandy Eloise Collins, de excentrieke vrouw en partner van Dane Collins in het goochelaarsduo Dane en Mandy, komt om het leven bij een auto-ongeluk. Haar echtgenoot Dane Collins zat ook in de auto en kon eruit ontsnappen, maar raakte gewond toen hij zijn vrouw uit het brandende wrak probeerde te redden. Mandy'’s dood maakt hem compleet van slag en dompelt hem in diepe rouw. Ze stonden op het punt om met pensioen te gaan en samen te genieten van een nieuwe fase in hun leven. Een pas gekochte boerderij, gelegen op een grote ranch in de geboortestad van Mandy, moest hier invulling aan geven, maar het ongeluk bracht daar verandering in, waardoor Dane in zijn eentje het nieuwe huis betreedt.

Tijdens het rouwproces komt de manager van het goochelaarskoppel met een opmerkelijk bericht. Een jong meisje treedt op in een lokaal café en geeft magische shows aan een steeds groter wordend publiek. Dane besluit te gaan kijken en krijgt de schrik van zijn leven: het meisje lijkt als twee druppels water op Mandy, maar dan veertig jaar jonger.

Vanaf het begin ontstaat de vraag hoe het verhaal zal aflopen. Dit wordt gesterkt doordat Frank Peretti het verhaal vanuit het oogpunt van het jonge meisje vertelt. Na een dutje op de kermis van 1970 ontwaakt ze in het heden. Het negentienjarige meisje, Mandy genaamd, snapt er niks van. Is ze op de kermis in een of andere tijdmachine gestapt? Of heeft ze het zich allemaal ingebeeld? Ze heeft immers een levendige fantasie. Maar algauw ontdekt ze dat ze daadwerkelijk in een andere tijd terecht is gekomen en dat het geen zinsbegoocheling is. De mensen aan wie ze haar merkwaardige verhaal vertelt, verklaren haar voor gek en dus besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan. Om onderdak en voedsel te bekostigen, gebruikt ze haar talent: goochelen.

Het antwoord op de vraag wordt na ruim 500 pagina’s pas gegeven. De tussenliggende bladzijdes vormen een langdradige en vermoeiende uiteenzetting over de ontwikkeling van Mandy als illusionist. Ellenlange herhalingen van haar trucs met munten, duiven en microfoons zorgen voor een leuke inkijk in de magische wereld, maar na twee optredens heeft de lezer het wel door en wordt het langzamerhand wat saai. Daarnaast biedt Illusie niets om over na te denken. De thema’s in het boek – magie, tijdrijzen, liefde, geloof en het omgaan met verlies – zijn de juiste ingrediënten voor een interessante mix, maar Peretti is vergeten de mixer aan te zetten. Nu slaat hij de plank volledig mis. Illusie had een boeiende thriller kunnen zijn als er meer aandacht besteed was aan de spanningsopbouw, de personages meer diepgang hadden gekregen en het verhaal in 200 bladzijdes minder was verteld.

Reikhalzend wordt uitgekeken naar het einde van het verhaal en dat kan op twee manieren worden verklaard: het originele concept van Illusie maakt nieuwsgierig naar de afloop ervan, maar het langdradige middenstuk doet ook verlangen naar het moment dat de dikke pil eindelijk is doorgeslikt.