Een teder boek over hoop en herinneringen

De Nederlandse schrijver Yorick Goldewijk heeft met ‘Films die nergens draaien’ een fantastisch teder verhaal neergezet van herinneringen en hoop. Terecht heeft dit prachtwerk in 2022 de Gouden Griffel gekregen. Het is niet zijn debuut. Dat vierde hij in 2019 met ‘Billy Extra Plankgas’.

Na het overlijden van haar moeder woont Cato samen met haar stille vader en komt regelmatig de buurvrouw het huishouden doen. Cato zou zo graag haar moeder willen leren kennen. En ze krijgt daar de kans toe. In een filmzaal.

Dit boek heb ik om twee redenen gelezen: omdat het in de Hebban 1000 staat en omdat de cover en de titel me aanspraken. Mijn verwachtingen lagen hoog.

Het is een verhaal dat sprookjesachtig aandoet, surrealistisch maar ook toch realistisch. De problematieken waar tieners tegenop lopen, tikt Yorick aan. De oplossing voor verdriet, heimwee en gemis liggen besloten in een surrealistisch kader. Namelijk de bioscoop die door weinigen gekend is.
De hoofdstukken zijn kort. Qua taalgebruik vind ik het soms voor 13 – 15 jarigen ietwat te kinderachtig en te veel uitgelegd. De illustraties was ik ook niet zo gek van.

Hoewel het boek zeer goed in de smaak is gevallen, blijft het personage de oude vrouw toch nog raadselachtig, hetzij onduidelijk. Ze heeft een duidelijke rol gespeeld maar op het einde blijf ik toch met vragen zitten.
‘Films die nergens draaien’ wordt verfilmd. Dat is reeds in maart 2024 bekend gemaakt. Een goede keuze lijkt me!