Harde thema's in zachte woorden

‘Liften naar de hemel’ is het eerste boek dat ik van de Nederlandse schrijver Lex Paleaux las. Tevens een boek dat in 2025 de Boekhandelsprijs won. En terecht! Het is Paleaux debuut niet. In 2020 bracht hij zijn eerste roman uit, ‘Winterwater’. Al zijn boeken bevatten autobiografische elementen.

Quinten is een zestienjarige jongen die net ontslagen is uit een psychiatrische jeugdinstelling. Hij wil graag een nieuw leven starten waar niemand hem kent. Daarom mag hij bij vrienden van de priester gaan logeren. In Canada. In een streng Christelijk gezin.

Door de vele publiciteit en goede recensies, lagen mijn verwachtingen heel hoog. De cover was ook al veelbelovend. De schrijver en zijn verhaal moesten dus goed zijn.
Het boek dat toch 312 bladzijden telt, heb ik op twee dagen uitgelezen. Het kostte me geen moeite. De schrijfstijl is heel vlot en aangenaam. Maar ook de constructie is goed. ‘Liften naar de hemel’ is logisch opgebouwd, met voldoende spanning. Het verhaal gaat ook vooruit zonder het gevoel te hebben dat er een deel ‘weg ‘ is. De thema’s die aangesneden worden zijn redelijk zwaar (jeugdpsychiatrie, mishandeling van mens en dier, dood, … ) maar de auteur heeft dit alles op een hanteerbare manier onder woorden gebracht.
Eenvoudig en klaar taalgebruik worden aangehouden. De dialogen zijn afgewogen en evenwichtig. Het is fantastisch dat het karakter van elk personage ook tot uiting komt in de manier waarop ze ‘spreken’. Er is aandacht in de dialogen gestoken.
Ook het aantal personages is best te doen. Het zijn er veel – als je al de kinderen telt die meespelen – maar Paleaux weet goed een onderscheid te maken tussen de hoofd- en bijpersonages. En qua karakter zijn ze ook nog eens uiteenlopend.
Wat ook positief is, is dat er regelmatig teruggeblikt wordt naar Quintins verleden. Hoe bepaalde zaken gebeurd zijn. En naar zijn opa. Dat geeft het verhaal meer duiding.
Het meeste gaat over het boerenleven in Amerika, hun grote onwezenlijke oppervlakten en de soms choquerende taferelen. En op de achtergrond draaien de lasten die mensen soms meedragen.Lex Paleaux heeft dit alles op een aangename manier aan het papier toevertrouwd.

Een minpunt was de onduidelijke en overbodige rol van de stewardess Melanie aan het begin. Hoe ze een puber van zestien aansprak en behandelde, vond ik vrij kinderachtig en het kwam daardoor ook niet geloofwaardig over.

Een mooi verhaal met voldoende spannende momenten en een (mooie) kijk op het leven in Amerika.