Een Spaanse warme literaire wervelwind

‘Het geluk van een wijngaard’ is de derde roman van de Spaanse Maria Duenas. Hij werd gepubliceerd in 2016. In 2012 debuteerde de schrijfster met de bestseller ‘Het geluid van de nacht’ dat in maar liefst 18 landen uitgebracht werd en ook op een verfilming mocht rekenen.

Nadia Ramer heeft deze prachtige roman sierlijk en vol schwung vertaald naar onze moedertaal.

Mauro Larrea is een zilvermijnexploitant die volledig aan de grond zit. Door allerlei omstandigheden en omzwervingen erft hij op een bijzondere wijze een wijngaard. Het verhaal start in Mexico Stad, vervolgt in Havanna en eindigt in Jerez.

Na het lezen van ‘Het geluid van de nacht’ wilde ik ook haar derde en jongste roman lezen. De cover sprak me niet aan, maar wel de synopsis. En de schrijfstijl van Maria Duenas kennende, zou dit ook weer een klapper kunnen zijn.
‘Het geluk van een wijngaard’ behoort tot het literaire genre waarin allerlei thema’s kunnen belicht worden. Maar in dit geval geloof ik dat ‘themabelichting’ eerder afbraak doet aan het pure leesgenot.
Net zoals de Spaanse wervelende mentaliteit, de zeer snelle Spaanse spraak, zo schrijft Maria Duenas. Het wervelt woorden, zinnen, hoofdstukken en taferelen. Geen enkel moment is er verveling. Ook geen oneindige herhalingen.
De personages zijn stuk voor stuk uitvergrote karakters die elk hun plaats hebben in het verhaal. Enige uitzondering is de zoon van Mauro, Nicolas wiens rol niet zo duidelijk is in het verhaal. Het zijn veel spelers en families lopen door elkaar. Een stamboom maken is daarom wel handig. Het duurt lang alvorens je de personages kent en weet tot welke familie ze behoren. Cruciaal om het geheel te kunnen volgen. Dat is ook mijn belangrijkste te melden minpunt: de families zijn te ingewikkeld.
Verder: de verhaallijnen zitten perfect. Het plot ook. Ingenieus is het zelfs te noemen. Romantiek bij de vleet, maar niet flets en flauw. Ze maakt er geen goedkoop stationsromannetje van. Ook de subtiele humor is smakelijk, ontspannend en geniaal. Goede voorbeelden hiervan zijn dat Hilaria blijft uitleggen over onnozeliteiten en het wel erg vervelend begint te worden. Maar ook Mauro’s stille bedenkingen zijn geweldig en vullen het verhaal aan.

Duenas werkt op het einde alle losse eindjes naadloos weg. Een einde dat niet erg verrassend noch spectaculair is. Als je niet in flauwe teleurstelling wil vallen, is het best dat je enkele bladzijden voor het einde stopt met lezen. Een tweede minpuntje is een fout in het boek. Op pag. 207 ‘De echtgenote van Carola Gorostiza beantwoordde …’ Zoya is haar echtgenoot. Toch wel een belangrijke fout.

Weer een echte vlotte spannende en ontspannende Duenas literatuur!