Een psychologische thriller waardig

Ane Riel is een Deense schrijfster. Met ‘Hars’ (2019) brak ze wereldwijd door en sleepte ook diverse literaire prijzen binnen. Andere romans zijn ‘Beest’ en ‘Uurwerk’.
De vertaling uit het Deens gebeurde door Kor de Vries.

Liv is een zesjarig meisje dat vertelt over het teruggetrokken leven dat ze met haar ouders en haar broertje leidt op een landtong. De vader komt soms naar het vasteland, de moeder hebben de inwoners van de stad Korsted lang niet gezien.

Ik heb dit boek gelezen omdat hij in de Hebban 1000 boekenlijst stond, een literaire uitdaging voor mezelf in 2025. Op de cover afgaande, waren mijn verwachtingen eerder neutraal. Omdat het een Deense auteur is, was dit soort literatuur me vrij onbekend.

‘Hars’ is ingedeeld in hoofdstukken. De titels geven de inhoud weer.
‘Hars’ wordt verteld in het perspectief afwisselend Liv en door een andere verteller. Het is een psychologische thriller die redelijk stroef begint. Door uitgebreide en te lange – onnodige – opsommingen van alles wat er in huis is, is het moeilijk om in het verhaal te komen. Ook de eerder afstandelijke schrijfstijl in het begin helpt niet.
Blijven doorploeteren loont wel de moeite. Een eind weg in het verhaal begint alles te lopen en krijgt het ook vorm. Wordt er ook spanning opgebouwd. Het fijne is dat er verschillende vertelperspectieven worden gehanteerd. Enerzijds vertelt Liv wat zij meemaakte, anderzijds zijn het anderen die hun verhaal doen. Ik kan me inbeelden dat dit vrij moeilijk is, want alle versies moeten kloppen en op elkaar afgestemd zijn. Ane Riel heeft dit fantastisch gedaan. Het verhaal is begrijpelijk en logisch, met hier en daar een moeilijke of rare zinsbouw . Bijvoorbeeld : ‘Mogens was daarentegen een in alle opzichten helderder geest …’ en ‘…wij bleven daar wonen en groeien. Vooral mijn moeder.’ Er zitten ook enkele taal- of drukfouten in het e-book. Dat is spijtig.
Wat bewonderenswaardig is, is hoe Ane Riel zich perfect kan bewegen in een zesjarig beschadigd personage. Het is niet te dramatisch, niet te kinderlijk. Eerder ervaringen van een kind die op adolescente manier toevertrouwd zijn aan het papier.
Het aantal personages is aanvaardbaar en ze zijn ook duidelijk en goed uitgewerkt. Riel voelt goed aan bij welk personage ze de uiterlijkheden moet benadrukken en bij welk personage de hoofdzaak is om het karakter of de daden te accentueren.

Het einde is eerder droogjes maar toch vrij onverwacht. Een einde dat een psychologische thriller waardig is. Verder zijn het mooie verhaallijnen die - ook al zitten er nogal abstracte en perverse elementen in - eerder logisch en goed te volgen zijn.