Zelfspot als je jezelf neerzet als hulpeloos is treurig en niet meer leuk

Ik had me ontzettend verheugd op het boek. Ik houd wel van zelfspot en plastische grappen over je leven en lijf. De scherpe vergelijkingen, metaforen en kijk op haar ouder wordende lijf zijn ontzettend herkenbaar en vaak hilarisch. maar wat ontzettend jammer is, is dat het hoofdpersonage die dit allemaal beleeft, zo hulpeloos is. En daarmee wordt het een treurig en zielig verhaal. Het is een vrouw die alles beleeft vanuit onzekerheid, vanuit angst en nutteloos zijn. Een vrouw waar ik me totaal niet mee identificeer en met ook niet mee wil identificeren, een vrouw die juist niet de huidige vrouw van rond de 50 is. Door haar als een zielige, onzekere, vrouw neer te zetten, wordt de humor van haar ervaringen pijnlijk en niet meer leuk. En daarmee het boek ook niet.