Izmir-Amsterdam

Ja, anekdotisch, fragmentarisch.. Niks mis mee. Past goed bij zo'n coming of age verhaal. Opgroeien doen we immers niet volgens een gelikt plot. En de herinneringen aan die jonge jaren; meer een verzameling dan iets anders.

Die van mij in ieder geval wel. Korte en gevarieerde hoofdstukken dus en die hebben heel wat te bieden. Van leuk tot verdrietig, van grappig tot weerzinwekkend en van ontwapenend tot plaatsvervangende schaamte. Kaaskop hier, geen schoonmaker, maar desondanks ook vaak herkenbaar. En als dat het niet is, dan kon ik me er meestal wel op de een of andere manier in verplaatsen. Helemaal als Metins baba in de buurt is. Een onverbiddelijke donderwolk, code rood. Ook niet onbelangrijk; de Bijlmer. Decor, maar eigenlijk een soort 'supporting character'. Met een bitterzoete rol. En meneer Rolf. Ach, meneer Rolf. Ik zal hem niet snel vergeten. En hij is niet de enige.

Mja, een dikkerdje, zou je kunnen zeggen, maar dan wel eentje zonder overgewicht. Zou niet weten wat hier overbodig of te breed uitgemeten aan is. Sterker nog, wat meer Bijlmer Blues had niet misstaan. Sterk boek.