Verdrinken

Het zijn zoals de titel al aangeeft brieven. Aan de god Poseidon. Over eindigheid en verval, in tegenstelling tot het “voor de eeuwigheid”. Brieven over vreemde berichten, reisverhalen, de actualiteit van de dag. Prachtig gecomponeerd. Alleen: de verhaaltjes bewegen van hot naar her en gaan over van alles en nog wat. Een lijn is niet te ontdekken, althans niet door mij. Nooteboom strooit zijn eruditie rond, maar het is te veel, te divers. Een paar verhaaltjes gespreid over de dag, verder kom ik niet. Plus dat het niet beklijft, ik onthou het niet. Net als de goden, de perfectie, die beklijft ook niet; we zijn ze vergeten. Misschien duidt Nooteboom wel dat eindigheid en verval wel voor de eeuwigheid is en perfectie niet. En wat zegt dat dan over dit boek? Ik ben in ieder geval halverwege op pagina 107 verdronken.